Crossing Border 13-11-2015

Een dag die eindigde met een gitzwarte rouwrand. De gebeurtenissen in Parijs hebben in één klap een einde gemaakt aan het plezierige gevoel dat vrouw, dochter en ik hadden na een avondje Crossing Border op vrijdag de dertiende november 2015.
Vele anderen zullen terecht aandacht aan het nieuws besteden, doe ik ook. Maar ik wil ook het leuke deel van deze avond een blijvende herinnering laten zijn, waarmee ik hopelijk het gedeprimeerde gevoel even kan verdrijven. Vandaar dit verslag.

Annelies Verbeke en Kevin Barry, geïnterviewd door Maarten Dessing

Dubbelinterview waarvan je je kunt afvragen waarom het in deze vorm is gedaan. Er was wel wat chemie maar te weinig om een dubbelinterview te rechtvaardigen.

Annelies Verbeke vertelde vooral over haar succesroman Dertig dagen, een roman over Alphonse die met zijn geliefde het drukke leven ontvlucht en verhuist naar de Vlaamse Westhoek. Alphonse is een man die ongewild en onbedoeld een man van aanzien wordt. Hij heeft echter helemaal geen behoefte aan een Messiaanse rol.
Verbeke lichtte toe dat de streek Westhoek niet toevallig is gekozen. Het is een gebied waar sinds WO 1 een droefgeestige sfeer hangt, een gebied met veel zelfmoorden. Verder vertelde zij dat zij bewust heeft gekozen voor het verhalen in de tegenwoordige tijd, maar het waarom van die keuze werd niet echt duidelijk.

Kevin Barry is vooral bekend geworden met zijn korte verhalen en maakt nu furore met zijn (nog) niet vertaalde roman City of Bohane, een roman die zich afspeelt in 2054 in een geïsoleerde stad in Ierland. Barry heeft getracht een taal te gebruiken die in die tijd gesproken zou kunnen worden, een gedurfde keuze. Het boek wordt hier en daar vergeleken met A Clockwork orange. Dat is nogal wat!
De enthousiaste presentatie van Barry en zijn inspirerende voordracht van een deel van zijn boek maken zeer nieuwsgierig.

Inge Schilperoord en Jamal Ouariachi geïnterviewd door Els Quagebeur

Wederom een dubbelinterview, nu wat beter te begrijpen omdat pedofilie in beide werken een belangrijk thema is. Voor meer info over deze boeken, zie mijn recensies van Muidhond van Inge Schilperoord en Een honger van Jamal Ouariachi. De chemie tussen de schrijvers, beiden met een psychologische achtergrond, was er duidelijk en maakte het tot een heel interessant en vermakelijk gesprek.
Maar: ik vond het bijzonder jammer dat het gesprek beperkt bleef tot de overeenkomst, pedofilie, terwijl de verschillen tussen beide prachtboeken best wat meer aandacht hadden mogen krijgen.
Muidhond is meer dan een verhaal over de pedofiele neigingen van Jonathan, het gaat ook vooral over de eenzaamheid van een verloren ziel die buiten de maatschappij staat en in zijn worsteling vooral in de steek lijkt te worden gelaten door de instanties die hem zouden moeten helpen.
En Een honger is een veel bredere roman met meerdere gezichten die nauwelijks werden getoond. Ook voor het gebruik van de stijlen van andere auteurs had ik graag meer aandacht gezien.
Hoe interessant en vermakelijk het ook was, dit is een beetje een gemiste kans.

En hierna scheidden de wegen zich. De dames gingen naar The Hamburg Connection, drie schrijfsters van verschillende komaf met woonplaats Hamburg als overeenkomst, geïnterviewd door Persis Bekkering.

Nino Haratischwili. De naam doet het al vermoeden en het klopt, zij is geen geboren Duitse, de taal leerde zij pas op haar twaalfde. Inmiddels heeft zij die goed onder de knie gekregen, zo goed dat haar derde roman, Das achte Leben, een saga over een Oekraïense familie aan het begin van de 20e eeuw, is genomineerd voor belangrijke Duitse literatuurprijzen.

Karen Köhler. Debuteerde kortgeleden met haar verhalenbundel Vuurpijlen vangen, inmiddels al meer dan 30.000 exemplaren verkocht en bekroond met verschillende prijzen.

Sasa Stanisic. Op zijn veertiende naar Duitsland gevlucht, samen met zijn Bosnische moeder en Servische vader. Zijn boek De nacht voor het feest gaat over zijn nieuwe thuisland, met name over het leven in een dorp in de nacht voor het jaarlijkse dorpsfeest. De auteur wordt geprezen om zijn poëtische stijl en heeft inmiddels ook al prijzen in de wacht gesleept.

De auteurs wisten zich goed te profileren en het werd een zeer geanimeerd gesprek. Minpuntje: het werd in het Engels gedaan, het resultaat was dat nu 4 mensen zich moesten behelpen met een andere taal dan hun “Muttersprache” in plaats van 1.

In de tussentijd ben ik andere auteurs gaan bezoeken. De eerste was Georgi Gospodinov, die werd geïnterviewd door Herman Koch.

Georgi Gospodinov is de bekendste auteur in Bulgarije en is hier nog nauwelijks bekend. Het zaaltje was goed gevuld, de helft van het publiek bestond uit Bulgaren. In een artikel in The Economist werd Bulgarije uitgeroepen tot “the saddest place on earth”. De wetten van de melancholie is hierop zijn antwoord. Het gaat op ironische en soms hilarische wijze over de vooroordelen en clichébeelden die wij hebben van hem en zijn landgenoten. Herman Koch gaf de auteur op perfecte wijze de ruimte om zijn verhaal te doen. Dit werd afgewisseld met voordrachten uit het boek, beurtelings in het Nederlands en het Bulgaars.
Deze man was voor mij de ontdekking van de avond, en een ding is zeker: dit boek ga ik op korte termijn lezen!

En als slotstuk ging ik naar Atticus Lish, Zijn gesprekspartner was Henk van Straten.

Atticus Lish is in Nederland doorgebroken met Ter voorbereiding op het volgende leven, zie mijn recensie. Het gesprek begon met het bevestigen van een vooroordeel. Op de vraag hoe de naam van de Chinese hoofdpersoon, Zou Lei, moest worden uitgesproken, iets wat voor Nederlanders een nogal voor de hand liggende vraag is, sprak hij haar naam op zijn Amerikaans uit, hoezo andere mogelijkheden?
Atticus Lish slaagde erin om zijn achtergrond en motivatie goed over het voetlicht te brengen en gaf ook een mooi inkijkje in de relatie met zijn beroemde vader, de editor van onder andere Don DeLillo, met wie hij een tijdje gebrouilleerd is geweest, doch met wie de banden na verschijning van dit boek weer zijn hersteld.

Minpuntje: de interviewer gedroeg zich meer als fan dan als journalist. Dat staat hem vrij natuurlijk, maar ik had het liever anders gezien.

Alles overziend: een heerlijke avond met interessante auteurs en mooie ontdekkingen, maar wel een avond die helaas op uiterst sombere wijze eindigde.