Ritueel, onderbroken – Bernhard Wesseling

Achter het duin, voorbij de gezichten van vliegers,
speelt zich de zee af.

Daar zit een bolle dame op een handdoek naast
een driekleurige strandbal. Voor zich haar mollige beentjes
iets naar buiten gedraaid. Op haar rug boven haar badpak
is een vale tatoeage zichtbaar:portret van een zanger
van het levenslied, verbasterd tot grimassende baby.

In de rustige branding tegen een opgetogen blauwe lucht
een meisje van een jaar of zes met oranje zwemvleugeltjes
om haar armpjes dat voor lijk speelt. Bewegingloos deint ze
op het water mee, gezicht naar beneden gericht,
op de rand van spel en ernst.

Even zie je ook je eigen speledood weer voor je,
waarbij geldt: als je naar adem hapt, wordt het leven hervat.

Nu komt de moeder van het kind aangerend, haar knieën
potsierlijk hoog om er sneller bij te zijn.
Nadat ze het op het strand heeft gehesen begint ze
het uit te foeteren; ‘Mama was zich doodgeschrokken!’

terwijl het onafgebroken huilt.

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.