Crossing Border 4-11-2017

Na de enigszins tegenvallende eerste avond heb ik even getwijfeld of ik de tweede avond, de zaterdag, nog wel wilde bijwonen. Nadat we, in overleg, besloten het voorgenomen plan aan te passen zijn we alsnog gegaan.
Geen Max Porter helaas, omdat het zaaltje, niet meer dan een flinke bezemkast, waarin hij zou worden geïnterviewd niet uitnodigde. En omdat er nauwelijks meer dan anderhalve man en een paardenkop in past zou je wel heel vroeg moeten zijn om een plaatsje te veroveren. Jammer, maar er waren alternatieven.

Taalkundig labyrint
Wat de organisatie bezielt om twee Spaanstalige auteurs uit te nodigen voor een Engelstalig interview is een raadsel. Temeer als blijkt dat één van hen de Engelse taal nauwelijks machtig is en daar, als Mexicaan, trots op is wegens het presidentschap van Trump. Interessant statement maar geen basis voor een goed gesprek.
Als de interviewer dan ook nog blijkt het Engels onvoldoende, dat wil zeggen min of meer vloeiend sprekend, machtig te zijn is dat een garantie voor een moeizaam en weinig informatief gesprek. Dat werd het dan ook.
De twee auteurs betroffen Luis Felipe Fabre en Rodrigo Blanco Calderon. Eerstgenoemde is dichter en essayist en heeft onder andere communicatie gestudeerd. Dat hij daarbij is vergeten Engels te leren heeft zijn aanwezigheid alhier tamelijk zinloos gemaakt.

Calderon kwam wel heel behoorlijk uit zijn woorden, doch een goed gesprek is lastig in deze setting. Uit wat er wel doorkwam kreeg ik wel interesse in zijn boek.

Goed gesprek op de verkeerde plek
Het tweede gesprek werd geleid door Fiep van Bodegom. De gasten waren Lieke Marsman en Masande Ntshanga. Aan de interviewster en de gasten lag het niet, zij hadden de beste bedoelingen en zij deden hun stinkende best om een goed gesprek op gang te brengen.
Maar waarom op zo’n plek?? Dreunende bassen op de “achtergrond”, luidruchtige mensen (neem het ze eens kwalijk, nee toch?) die na een concert de vlakbij liggende uitgang opzochten en dan ook nog eens een rondzingende microfoon die alleen al daarom niet harder kon worden afgesteld.

Ondanks deze rottige omstandigheden kwam vooral Lieke Marsman goed uit de verf en haar werk gaat op de stapel nog te lezen.

En weer de taal…
De afsluiting dan. Een vertrouwde interviewer, Arjan Peters, met als gasten Sally Rooney en Franca Treur. In het Engels, zoals alle gesprekken dit jaar. Interessante gasten met een verhaal. Sally Rooney presenteerde zich uitstekend, toonde geen enkele drempelvrees en was bijzonder boeiend om naar te luisteren. Dat zij debatprijzen heeft gewonnen zal zeker hebben bijgedragen aan het gemak waarmee zij zich presenteerde. Haar boek gaat ook op de lijst!

Franca Treur had het moeilijker. Zij deed goed haar best, wilde er ook een driegesprek van maken. Dat lukte aardig maar ook hier werkte de taaldrempel belemmerend. En, eerlijk gezegd, vond ik het ook een lichte tegenvaller om te moeten constateren dat het Engels van de interviewer niet vloeiend was.

Hierdoor kwam het gesprek niet helemaal uit de verf en gaandeweg zag je ook de enthousiast gestarte Sally Rooney enigszins wegzakken, het kon geen echt gesprek worden, het bleef steken bij een vraag- en antwoordspel.

Mijn impressies van de eerste avond vind je hier

 

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.