Afscheid nemen van een mooi boek. Het valt niet mee.

Afscheid nemen valt niet mee

Ik lees graag. En veel, ten minste dat vinden veel niet-lezers. Circa 100 boeken per jaar. Een paar keer per jaar overkomt het me. Dat tegenstrijdige gevoel.

In 2015 was dat het geval met Manja (Anna Gmeyner), De man die de taal van de slangen sprak (Andrus Kivirähk) en met Onbepaald door het lot (Imre Kertesz). En in iets mindere mate bijvoorbeeld met Een honger (Jamal Ouariachi) en Serena (Ron Rash).

Een tegenstrijdig gevoel. Het boek schreeuwt om aandacht, je wilt, je moet, je zult door tot je het uit hebt. En tegelijk wil je zulke boeken nooit uit hebben.

Afgelopen week is me dat voor de eerste maal in 2016 overkomen. Ik kon het boek alleen maar loslaten als het niet anders kon, ik wilde door. Maar eenmaal over de helft ging ik vertragen, uitstelgedrag vertonen, tegen het einde las ik steeds  langzamer om het onvermijdelijke maar uit te stellen. Maar wat je ook doet, een keer heb je de laatste pagina gehad en gaat het boek dicht, onverbiddelijk.

En zo kwam het dat ik gisteren afscheid moest nemen van Nakata, de man die na een ongeluk met katten kon spreken, de man die consequent in de derde persoon enkelvoud over zichzelf spreekt. In de tegenwoordige tijd, inderdaad;
Van Kafka natuurlijk, de toughste jongen van 15, die in korte tijd meer leert dan vele anderen in een heel leven, die zelfs even in limbo is geweest;
Van Hoshino, de man die alles laat vallen om Nakata te vergezellen tijdens diens mysterieuze queeste;
Van Saeki, die als meisje van 15 een schoonheid was en dat als begin vijftiger nog is, maar een leven vol weemoed achter de rug heeft na een verloren liefde;
Öshima, de bibliothecaris die niet weet of zij een jongen of hij een meisje is;
En nog vele andere kleurrijke, memorabele personen.

Maar ook van een magisch-realistische wereld waarin onmogelijke voorvallen plaatsvinden, met allerlei toevalligheden, waarin andere werelden zijn verborgen waaruit je tijdig moet zien terug te keren omdat het anders voorgoed te laat is.

Velen zullen ongetwijfeld hebben herkend waarover ik het heb. Kafka op het strand. Door Haruki Murakami. Wat een boek! Wat een schrijver!