Overtuigende thriller
De eerste drie delen van de Bergmankronieken waren van wisselend niveau. Goed geschreven, maar de balans tussen privé beslommeringen en plot was niet altijd goed. In het vierde deel, Het stille meisje, laten de heren Hjorth Rosenfeldt zich gelukkig weer van hun goede kant zien.
In een afgelegen woning in de bossen bij de gemeente Torsby wordt een vermoord gezin aangetroffen. De ouders en hun twee kinderen zijn met een hagelgeweer omgebracht. Aanvankelijk lijkt de zaak binnen het lokale korps te worden onderzocht, maar al gauw zijn er redenen om het onderzoek aan het team van de nationale recherche over te dragen. Dit team onder leiding van Torkel is gehavend, zijn belangrijkste medewerkster Ursula is zwaar gewond geraakt en is nog herstellende. Toch weet juist zij voor een belangrijke doorbraak te zorgen. Op de haar toegezonden foto’s zijn voetstappen van een kind te zien. De grootte van de voetafdrukken kan niet bij één van de vermoorde kinderen horen. Het lijkt erop dat er een kind getuige van de moordpartij is geweest, maar er wordt geen kind in het huis aangetroffen.
Al vlug komt het team erachter dat er een meisje bij het gezin heeft gelogeerd. De vraag is of zij is ontvoerd of dat zij heeft weten te ontsnappen en zich ergens schuil houdt. Met enig geluk wordt het meisje, Nicole, in een grot gevonden, maar zij is niet aanspreekbaar. Het is koren op de molen van Bergman, de getraumatiseerde, narcistische maar vooral ook bijzonder goede psycholoog, die al zijn kwaliteiten moet aanspreken om het meisje uit haar isolement te halen in de hoop dat zij iets heeft gezien van de dader(s) en in staat is die kennis over te brengen.
Het stille meisje laat een andere kant zien van Sebastian Bergman. In de vorige boeken blonk hij ook al uit als psycholoog, maar vooral ook door zijn nare trekjes en zijn dwangmatige behoefte aan kortstondige avontuurtjes die hem nogal eens in een lastig parket hebben gebracht. In Het stille meisje wordt vooral zijn zachte kant getoond. Een belangrijke factor is het meisje Nicole, die de leeftijd heeft om zijn dochter te kunnen zijn, de dochter die hij niet heeft kunnen redden tijdens de tsunami van 2004. Het levert een aantal bijzonder aangrijpende scènes op die met veel gevoel zijn geschreven, zoals een passage waarin hij contact probeert te krijgen met Nicole
In Het stille meisje is er nog steeds veel aandacht voor de privélevens van de verschillende hoofdpersonen, doch het is hier wel goed in evenwicht en het staat veel meer in dienst van de plot. Deze is in dit boek behoorlijk goed, en die is, hoewel niet erg verrassend, wel goed uitgewerkt.
Het stille meisje overtuigt en is boeiend, doch omdat de spanning af en toe wat inzakt en het toeval een iets te grote rol speelt verdient het net niet de volle mep aan sterren, maar het is een fraaie revanche op de toch wat teleurstellende voorganger.
Bergmankronieken
Thriller
Cargo
4 mei 2015
Paperback
400
In de laatste dagen van de paasvakantie worden de lichamen van de familie Carsten gevonden. Ze zijn van dichtbij neergeschoten en de enige verdachte moet worden vrijgelaten bij gebrek aan bewijs. Wanneer Sebastian Bergman en zijn team worden opgeroepen, vinden ze rond het huis de voetsporen van een meisje. Nicole, het twaalfjarige nichtje van de familie, was op bezoek en mogelijk getuige van de moord. Maar zij is spoorloos verdwenen in de bossen en Sebastian moet haar vinden voor de moordenaar het doet. Een kat-en-muisspel volgt, waarbij Bergman zich steeds persoonlijker betrokken voelt bij het meisje, dat van dezelfde leeftijd is als de dochter die hij zelf ooit verloren heeft.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.