Inleiding
Crossing Border is in 2016 verhuisd naar de Grote Markt, Het Paard van Troje en nabijgelegen locaties in Den Haag. Of het een succes is om het over meerdere locaties te spreiden is maar zeer de vraag. Ik vond het heel wat minder sfeervol dan in de Koninklijke Schouwburg waar het festival in 2015 onder één dak plaatsvond. Het was weliswaar rustiger, overzichtelijker, maar ik miste wel het geroezemoes van de mensen aan de bar of van degenen die van de ene zaal naar de andere liepen. Als het flink regent, zoals gisteren nodigt het bepaald niet uit om even snel naar een andere plek te gaan.
De programmering leek ook andere accenten te hebben. In 2015 waren de auteurs bekender dan de muzikanten, in 2016 was dat andersom. Wellicht dat de locatie daar een rol in speelde, Het Paard van Troje is gericht op muziek.
De inhoud dan. Wat, en vooral wie, heb ik gezien en gehoord.
Harry Parker, geïnterviewd door Joni Zwart
“Harry Parker (1983) is een jonge Brit met een ongelooflijk levensverhaal. Als twintiger zocht hij het avontuur op en ging het leger in. Op de terugweg van een missie stapte hij echter op een bom en verloor daarbij zijn benen. Om in het reine te komen met zijn verlies en het herstelproces, ging hij schrijven. En dat kan Parker: Anatomie van een soldaat is een originele, indringende en persoonlijke roman over legercommandant Tom Barnes die op een bom stapt en daarbij zijn benen verliest, geschreven vanuit de perspectieven van de 45 objecten die hem omringen.”
Het interview kwam niet echt goed uit de verf. De interviewster was weinig overtuigend en stelde de vragen op een schuchtere, aarzelende toon. Harry Parker is van zichzelf ook niet erg charismatisch. Maar hij heeft wel een verhaal te vertellen natuurlijk. Wat hem is overkomen is niet niks, het is nogal confronterend om de lichamelijke gevolgen te zien van iemand die door een bom zijn benen is kwijtgeraakt. Hij vertelde onder andere over de manier waarop hij tot zijn keuze is gekomen om naar de mens(en) te kijken uit het perspectief van de objecten.
Het is jammer dat zijn manier van vertellen maakte dat hij wat moeilijk te volgen was. Vaak rustig beginnend, maar gaandeweg een steeds hoger tempo om vervolgens een beetje in zijn verhaal verstrikt te raken, en daardoor sneller en meer binnensmonds te praten.
De interviewster hielp daarbij niet echt, werkte keurig het vragenlijstje af, maar een echt gesprek kwam eigenlijk niet op gang.
