Crossing Border 2016, deel 4

Dag twee: de leeslijst wordt weer langer
Auke Hulst en Lee Clay Johnson, geïnterviewd door Maarten Dessing
“Auke Hulst publiceerde in zo’n beetje alle denkbare kranten en tijdschriften (De Groene Amsterdammer, De Standaard, The New Statesman, De Morgen, Tirade – just to name a few) en is ondertussen toe aan zijn vijfde roman: En ik herinner me Titus Broederland, over tweelingbroers in een vijandige wereld: een gemythologiseerd, vooroorlogs platteland, waar alles draait om religie en de winning van grondstoffen. Maar vooral over twee jonge mensen die buiten de samenleving staan. Als Hulst niet schrijft, maakt hij muziek, bijvoorbeeld onder de naam Sponsored by Prozac en als voorman van De meisjes“.

“Een genreprimeur op Crossing Border: Lee Clay Johnson komt namelijk vanwege zijn ‘Appalachian noir’. Nitro Mountain volgt een groep mensen die met elkaar verbonden zijn door alcohol, kleine criminaliteit en muziek. Dat laatste is niet geheel toevallig: Johnson groeide zelf namelijk op in een bluegrass-muzikantengezin in Nashville, Tenessee. Nitro Mountain is zijn debuutroman.”

Soms kun je je afvragen wat de zin is van een dubbelinterview van schrijvers, de enige overeenkomst is het schrijverschap. In dit geval pakte het bijzonder goed uit. De overeenkomsten waren legio: muziek, vergelijkbaar soort boeken (donkere roman), aantasting / verwoesting van het landschap als bindend element en de schrijvers hebben een vergelijkbaar idee over de human condition.

Het vorige boek van Auke Hulst, het prachtige Slaap zacht Johnny Idaho zou met terugwerkende kracht weleens zijn doorbraakroman kunnen zijn. Gelukkig hebben we niet lang hoeven wachten op zijn nieuwe roman En ik herinner me Titus Broederland. De ontvangst kan met een gerust hart juichend worden genoemd, positieve oordelen alom.

De ontspannen overkomende Lee Clay Johnson heeft nog geen grote bekendheid in Nederland.
“Nitro Mountain speelt zich af in een vervuilde mijnstreek in West Virginia, midden in de Appalachen. Wat de mensen in dit ruige middelgebergte bindt, zijn kleine misdaden, alcohol en muziek. Leon is bassist in een bandje en komt al in de problemen door ’s ochtends op te staan. Zijn grote liefde Jennifer woont samen met de gevaarlijkste crimineel van de stad, die met zijn ogenschijnlijk oprechte en charmante karakter iedereen om de tuin weet te leiden. Als Leon Jennifer op haar verzoek van deze psychopaat probeert te redden, blijkt zij een dubbele agenda te hebben. Een meedogenloos verhaal? Ja. Maar niet zonder troost: de pijn en misère van de personages zijn de inspiratiebron voor hun muziek, die zij meer liefhebben dan het leven.”

Sommigen vergelijken zijn werk met dat van David Vann en Cormac McCarthy. Dat noem ik een aanbeveling. Uiteraard komt ook dit boek op mijn leeslijst.

Het gesprek was ontspannen, er was een aanstekelijke chemie tussen de schrijvers. Aanvankelijk was de interviewer nog wat streng en directief, doch gaandeweg ontspande hij ook en werd het een zeer geanimeerd interview.
Enkele elementen:

• De rol van muziek: in het dagelijks leven van de heren, maar ook tijdens het schrijven. Auke Hulst gebruikt een speellijst die aan het begin van het boek nog wel kan wijzigen, maar zodra deze vaste vorm heeft blijft het daarbij.
• Gedeeld somber wereldbeeld. Gelukkig zijn er boeken om (tijdelijk) te ontsnappen
• Environmental devastation: Bij Groninger Hulst (natuurlijk) de gevolgen van de aardgaswinning en bij Johnson die van fracking. Het speelt een rol in hun boeken.

Donald Ray Pollock en Peter Buwalda, in gesprek met Jasper Henderson
“Donald Ray Pollocks carrière nam zo’n tien jaar geleden nogal een onverwachte wending. Tot zijn vijftigste werkte Pollock als fabrieksmedewerker en vrachtwagenchauffeur bij een papierfabriek, maar zijn inschrijving voor een cursus creatief schrijven aan de universiteit van Ohio bracht daar verandering in. Zijn verzameling korte verhalen Knockemstiff werd meteen uitgebracht en gelauwerd en ondertussen werd zijn werk ook opgemerkt en gepubliceerd door kranten en tijdschriften als The New York Times, Granta, Tin House en PEN America. Hij is op Crossing Border om te vertellen over zijn nieuwste roman De hemelse tafel: rauw, gewelddadig en bol van de sardonische humor.”

 “Over Peter Buwalda kunnen we natuurlijk heel kort zijn: dit is de auteur van meesterroman Bonita Avenue – zijn ‘dazzling’ (we quoten hier The New York Times) debuut dat het meteen tot bestseller schopte. Sindsdien schrijft hij o.a. hilarische columns in de Volkskrant en verschijnt hij gelukkig ook nog eens in beeld, bijvoorbeeld bij Pauw. Wat de oplettende Buwalda-lezer vast al was opgevallen, is dat Buwalda ook een grote muziek- en Amerikaliefhebber is. De ideale #CB16-gast dus.”

Een niet bepaald voor de hand liggende combinatie zou je op voorhand denken. Op het podium zie je de ogenschijnlijk bedaagde Pollock naast de wat onstuimige Buwalda. Het pakte wonderwel goed uit, wat zeker een verdienste is van de interviewer.

Bij Pollock ging het vooral over zijn nog te verschijnen boek (januari 2017) De hemelse tafel.
“Het is 1917, op de grens van Georgia en Alabama. De broers Cane, Cob en Chimney Jewett leven in diepe armoede en worden onder de duim gehouden door hun tirannieke en godvrezende vader Pearl. Als hij onverwacht sterft trekken ze, geïnspireerd door een pulpromannetje, eropuit om rijk en beroemd te worden. Het loopt vrijwel meteen verschrikkelijk uit de hand, en allerhande wilde verhalen beginnen de ronde te doen. De broers zouden moordenaars zijn en bankrovers, de succesvolste uit de geschiedenis. Achtervolgd door de autoriteiten en premiejagers laten ze een spoor van moord en verderf achter op weg naar een vreedzaam stadje in het zuiden van Ohio.
De hemelse tafel is rauw, gewelddadig en staat bol van de sardonische humor. Het bewijst eens te meer het unieke talent van Donald Ray Pollock, en zijn plek tussen de beste Amerikaanse schrijvers van dit moment.”

Pollock vertelde wat over het toevallige begin van zijn schrijverschap en las een relatief lang stuk voor uit zijn boek. Ik kan het kort houden: als de tone of voice illustratief is voor zijn boek dan moet dit genieten zijn. Komt ook op de !ijst

Bij Buwalda was er niet veel over een roman te vertellen, meer over zijn werk als columnist, ook wel schrijver van miniverhalen, in onder andere de Volkskrant. Een bundel is uitgebracht onder de naam Verse probz. Hij las één miniverhaal voor en eerlijk gezegd beviel mij dat goed.