Gelezen worden ze ontelbare malen,
Al was de inhoud haast vooruit geweten,
Van ‘t zelfde levensstof in alle talen
En op den duur tot op het woord versleten.
Toch weer ontvouwd, na ‘t eenzaam avondeten,
Des nachts op wacht, te kooi en na ‘t verhalen;
Voor hen die zoveel eenzaamheid verbeten
Is uit die letters leeftocht nog te halen.
Tussen lieve en liefhebbende steeds staat er
Van kroost, huis, dorp en eiland weer ‘t alleen
Bij trouw, geboorte en dood gevarieerd relaas.
Na tal van reizen is het of een waas
‘t Bekende aan land omhult, men is alleen
En hoort bij ‘t schip en houdt het met het water.
