Realistisch beeld van zwaar gevecht
Delphine de Vigan is een Franse schrijfster die nogal eens autobiografische elementen in haar boeken verwerkt. Dit is ook het geval in haar debuut uit 2001 dat in 2014 onder de titel Dagen zonder honger is uitgebracht.
Anorexia nervosa heet het monster dat bezit heeft genomen van het lichaam van de negentienjarige Laura. Het heeft haar wil overgenomen, het voedt haar weerzin tegen eten. Het gevolg is dat Laura nog maar 36 kilo weegt, geen vet meer heeft om te verbranden waardoor ze het altijd koud heeft. Ze kan niet meer zitten omdat dat pijnlijk is. Ze heeft last van haaruitval, het kleine beetje voeding dat zij neemt is niet bestemd voor een bijzaak als haargroei.
Op het moment dat het echt niet meer gaat neemt ze een moeilijke beslissing. Ze belt haar dokter, één van de weinigen die zij vertrouwt, en laat zich opnemen.
Het gevecht tegen het monster kan beginnen. Via een neussonde wordt zij gevoed. Haar lichaam reageert meteen, niet gewend aan zo veel voedsel. Het protesteert aanvankelijk, maar er komen langzaam maar zeker weer wat processen op gang. Haar gewicht neemt toe, langzaam, gram voor gram, ons voor ons.
Dan begint de mentaal zwaarste fase. Stelt zij zich tevreden met de tijdelijke terugkeer van de essentiële lichamelijke functies of gaat zij door met het gevecht om het monster te overwinnen?
Anorexia is een hele nare aandoening. In het geval van Laura is het een ziekte waaraan zij zich vastklampt omdat haar leven behoorlijk naargeestig is. Haar zuiplap van een vader is een onvervalste klootzak die zich ten doel heeft gesteld het leven van zijn dochters te verzieken, haar pleegmoeder is weinig beter. Controle over haar lichaam is wat zij als uitweg ziet, iets waaraan zij identiteit meent te ontlenen. Het begint als beheersing over je voeding, tot er een punt is bereikt waar je de controle verliest. Het monster dwingt je tot steeds minder eten, tot zo veel beweging dat elke calorie meer dan gecompenseerd is.
Dit sluipende proces wordt via enkele terugblikken beschreven, het grootste deel van Dagen zonder honger gaat over de fase waarin zij in gevecht is. Dit beschrijft Delphine de Vigan heel indringend, je voelt hoe enorm zwaar het gevecht is voor Laura.
Dagen zonder honger gaat niet alleen over Laura. Zijdelings komen andere personages aan bod die op de één of ander manier met een eetstoornis kampen.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Momenten van vertedering tussen Laura en haar dokter die precies de juiste toon weet te treffen, tijdelijke vriendschappen met kamergenoten en andere patiënten, het zijn de kleine momentjes van hoop die af en toe nodig zijn om de intense spanning te doorbreken.
Dagen zonder honger is het indringend beschreven relaas van een gevecht tegen een vreselijke ziekte die maar moeilijk te overwinnen valt. Het is ook een prachtig geschreven inkijkje in het hoofd van een getormenteerde jonge vrouw die uiteindelijk de kracht vindt om het gevecht aan te gaan en wat er allemaal voor nodig is om te winnen.
Dagen zonder honger
Roman
De Geus
2014
Hardcover
185
Geertrui Marks, Lia Tuijtelaars
Laura is 19 jaar en heeft anorexia. In de laatste fase van de ziekte wordt ze opgenomen in het ziekenhuis. Dokter Brunel lijkt de enige te zijn die haar lijden begrijpt en weet te behandelen. In de drie maanden die volgen krijgt Laura meer inzicht in zichzelf, in haar ziekte, en in de oorzaken ervan, die begraven liggen in haar kindertijd. Beetje bij beetje leert ze de zelfvernietiging te weerstaan en krijgt ze haar lijf en haar leven terug.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.