Geslaagd!
Als je een debuut hebt geschreven dat heel veel succes heeft gehad en veel lof heeft gekregen dan zijn de verwachtingen voor de opvolger hooggespannen. Ilse Ruijters heeft dat mogen ervaren. Leuk zo’n succesvol debuut, maar de echte test komt daarna. Was De onderkant van sneeuw een eenzame uitschieter of niet? Hoe dan ook bleek het schrijven van een goede opvolger een stevige test. Hiervoor is ze geslaagd. Later als ik dood ben is een prima thriller.
Elin lijkt haar leven aardig op orde te hebben, maar langzaam maar zeker krijgt ze steeds meer aanwijzingen dat haar leven met leugens is omgeven. Er zijn in het verleden zaken voorgevallen die lang verborgen zijn gebleven. De basis waarop haar leven is gebaseerd leek stevig, maar wordt langzaam maar zeker steeds wankeler.
Wie zijn haar ouders echt, welke rol speelt een oude tante in de familiegeschiedenis, maar de belangrijkste vraag is toch: wie is haar echte vader? Het zijn moeilijke vragen, antwoorden hoopt zij te vinden door als therapeut aan de slag te gaan in een TBS-instelling.
Het belangrijkste deel van Later als ik dood ben speelt zich daar af. Het is daardoor meer dan de clichématige zoektocht naar identiteit, het geeft een goed beeld van het leven in zo’n instelling. Het leven binnen de muren wijkt in essentie weinig af van dat daarbuiten. Haantjesgedrag, slachtoffers, vriendjespolitiek, corruptie, noem maar op, het is er allemaal. Maar ook goede vriendschappen en intimiteit zijn er te vinden.
Elin doet de nodige ontdekkingen. Over haar verleden uiteraard, maar ook over zichzelf. Ze vindt het erg moeilijk om zich staande te houden tussen vooral veel enge mannen, wat niet beperkt blijft tot de gedetineerden. Ze krijgt steun uit onverwachte hoek, een band die zich steeds verder verdiept, maar wat uitdraait op een enorm debacle, met alleen maar verliezers.
In de plot van Later als ik dood ben is de misdaad verwerkt waar dichter Gerrit Achterberg zijn reputatie mee heeft besmeurd. Dat is op zich een aardig gegeven, maar omdat er ook zaken voorkomen als seksueel misbruik, getroebleerde personen, amoureuze verwikkelingen en nog zo wat menselijk gedoe, is het wel een iets te vol boek geworden. Enige dosering en betere focus op wat minder plotlijnen zou welkom zijn.
De personages zijn, hoewel soms wat eendimensionaal, meestal heel geloofwaardig en krachtig neergezet. Elin is, niet zo verrassend gezien haar achtergrond, lichtelijk labiel en impulsief en neigt soms naar een lichte vorm van hysterie door te slaan. Sommige gebeurtenissen zijn op het randje qua geloofwaardigheid, aan de andere kant kun je denken dat het ook wel weer past bij de niet bepaald doorsnee levens van de hoofdpersonen.
Later als ik dood ben is meeslepend. Het is een verhaal dat je in de ban houdt, Ilse Ruijters heeft aangetoond dat zij geen eendagsvlieg is. De moeizame bevalling van haar tweede thriller heeft in een mooie opvolger geresulteerd.
Thriller
The house of books
29 september 2016
E-boek
272
Elin ligt op de grond, gevangen in pijn, bloedend. Het leven stroomt uit haar lichaam. Balancerend tussen leven en dood herbeleeft ze haar verleden - hoe ze op een dag ontdekte dat haar bestaan een grote kluwen leugens was. En hoe ze de waarheid dacht te kunnen vinden door te gaan werken in een tbs-kliniek. Maar aan elk antwoord dat ze vond, hing een prijskaartje.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.