Straf van de tekenjuf

Tijdens de eerste jaren van mijn (middelbare) schooltijd heb ik enkele “bekende” Nederlanders als docent gehad. Een gymleraar die op hoog niveau had gevoetbald, een andere die ik jaren later op de beeldbuis zag als assistent-bondscoach van de Nederlandse hockeydames en een, volkomen terecht, vrijwel onbekend gebleven schrijver.
De bekendste, die alle anderen in de schaduw stelde, was een schrijfster van kinderboeken die toen al wereldberoemd was in Nederland. En dat nu nog steeds is. Tonke Dragt.

Ik had van haar twee boeken gelezen: De brief voor de koning en De zevensprong. Inmiddels ben ik vele honderden boeken verder en ik weet er niets meer van, helaas. Zij gaf tekenles. Dat viel tegen; het is één van de weinige vakken waar ik een gruwelijke hekel aan had. Ik vond het niet leuk, ik kon het niet en kan het nog steeds niet en zal het nooit leren. Zelfs mijn droedels zijn niet om aan te zien.

Als docent was zij wel leuk, enthousiast en positief. Ook de qua tekenvaardigheden zwakbegaafde leerlingen bejegende zij onvermoeibaar enthousiast. Mij ook. Terwijl ik dat niet verdiende. Wij hadden een onrustige klas en ik was eerder aanjager dan meeloper. Het is haar één keer gelukt om mij wekenlang braaf te krijgen.

Om de klas rustig te houden vertelde zij soms verhalen. Dat lukte goed. Verhalen verzinnen kan zij als de beste en ze vertellen ging haar ook goed af. We bleven rustig, meestal. Maar het was wel het laatste uur van een lange schooldag en ik had niet altijd zin om te luisteren. Mijn vriend die naast mij zat had oudere broers. Via hen was hij aan een mini kaartspel gekomen met plaatjes van halfnaakte vrouwen. Wat dat betekent voor jongens van circa 13 jaar behoeft geen toelichting.

Wij konden ons geduld niet bewaren tot na het laatste uur en gingen ermee spelen. Dat ging fout. Ons gegrinnik en rode konen vielen mevrouw Dragt meer op dan wij dachten.

Het kostte haar luttele seconden om een passende straf te bedenken. Wij moesten een tekening maken van een blote vrouw. Niet zomaar een tekening, het moest echt lijken. Niet in de klas, maar midden in de aula die was gevuld met leeftijdgenoten en al wat oudere leerlingen. Haar commentaar leverde zij hardop. De omgeving genoot ervan. Wij niet.