Fascinerend verslag van de gevolgen van een radicale keuze

Zo af en toe kijk ik naar het televisieprogramma Floortje naar het einde van de wereld. Enkele jaren geleden was er een aflevering over een Nederlandse vrouw, Miriam Lancewood, die al haar schepen achter zich had verbrand en had gekozen voor een heel ander leven. Met haar vriend, dertig jaar ouder en ervaren in het leven in de wildernis, ging zij proberen of zij in staat waren om te (over)leven in een wereld waarin zij vooral op zichzelf en hun eigen vaardigheden waren aangewezen. Mijn leven in de wildernis is het in boekvorm verschenen verslag daarvan.

Miriam Lancewood ontmoette Peter in India, tijdens een rondreis. Hij had zijn baan opgezegd om als een moderne nomade door het leven te gaan. Het duurde niet lang voordat zij het plan opvatten om samen naar Nieuw-Zeeland te vertrekken en de bewoonde wereld achter zich te laten. Een leven in de wildernis hadden zij voor ogen, ver van de dagelijkse hectiek, deadlines, stress. Hij was al vrij ervaren en zij nauwelijks.

Moeizame start

Het begin was, niet verrassend, heel moeizaam. Hun eerste woonplek was een hut waar zij een paar maanden zouden wonen. Hun “bagage” bestond uit niet meer dan wat in een grote rugzak past en een tent. De meest noodzakelijke levensbehoeften werden die eerste keer per auto afgeleverd door een vriend. Het was wennen. Een hut die nauwelijks bewoonbaar bleek maakte dat zij besloten de nachten in de tent door te brengen. Het eten bereidden zij op een houtvuur, het toilet was een gat in de grond. Water haalden zij uit de rivier waar zij zich ook in verschoonden.
Een radicale verandering. Toch kun je uit het verhaal opmaken dat het hen wonderwel goed afging. Niet geheel verrassend bleek het vooral moeilijk om op elkaar aangewezen te zijn. Niemand anders om mee te praten, geen contact met de buitenwereld, het kunnen omgaan met verveling bleek een hele uitdaging.

Uiteindelijk is het hen goed gelukt. Jarenlang hebben zij rondgereisd, reizend van hut naar hut. Het boek sluit af met het verslag van door hen afgelegde Te Araroa trail, van het noordereiland naar het zuidereiland, een voetreis van circa 3.000 kilometer die zij in hun eigen tempo aflegden.

Meeslepend

Mijn leven in de wildernis is fascinerend. Je beleeft hun problemen en tegenslagen, de nukkigheid van de natuur maar je geniet ook van de prachtige ervaringen, landschappen en bijzondere flora en fauna.
Wat je er vooral uit kunt leren is hoe ver de moderne mens verwijderd is geraakt van het primitieve leven van onze verre voorouders. Toen basale vaardigheden als jagen en eten bereiden op een vuur van zelf bijeengesprokkeld hout moest Miriam zich eigen maken, even iets anders dan kant en klare maaltijden. Het kunnen omgaan met de natuur, er onderdeel van zijn heeft zij ook moeten leren. Het is ook een zoektocht naar de kernwaarden. Wat is belangrijk in het leven? Waarom leef je?

Het is niet erg goed geschreven, maar juist dat past wel goed bij een verhaal als dit. Mijn leven in de wildernis is juist daardoor een authentiek verslag geworden van een fascinerende manier van leven die voor weinigen is weggelegd. Leerzaam, inspirerend en boeiend van begin tot eind.