Wie commandant Camille Verhoeven ontmoet, vergeet hem nooit meer. Veertig jaar, slecht één meter vijfenveertig. Klein, kaal en knokig, loopt met een zware pas. Ongeduldig, afstandelijk, altijd berekenend en scherp als een mes. Zijn verschijning en zijn talent dwingen direct ieders respect af. Dankzij sluwe methodes, eigenzinnige tactieken en een getraind team is hij toch keer op keer succesvol. In Rosy ontmoet Verhoeven de eenzame mislukkeling Jean Garnier, het brein achter een dodelijk plan. Zeven bommen verspreid over Parijs zullen binnen zeven dagen afgaan. Verhoeven staat voor een groot dilemma: vormt de verwarde Jean een bedreiging voor de nationale veiligheid of is het een zielige prutser die teveel televisieseries heeft gekeken?
Klein maar fijn
Rosy van Pierre Lemaitre past in de reeks met Camille Verhoeven in de hoofdrol. De oorspronkelijke titel is Rosy & John. Het is gebaseerd op zijn novelle Les grands moyens, maar het is zelf nauwelijks meer dan een novelle. En welke plek hoort het te hebben in de reeks? Het is een min of meer losstaand verhaal, toch is het goed om eerst Irene en Alex te lezen. Verwarrend? Welnee, wie Lemaitre kent weet dat zijn plots ook niet rechttoe rechtaan zijn. Ook dit verhaal is weer bijzonder.
Vreemde dader, nog vreemder motief
De paniek is groot als er een bom ontploft in Parijs. Heel wat gewonden, geen doden. De zaak komt op het bord van Camille Verhoeven. Hij hoeft niet lang te zoeken. Een oplettende getuige met een fotografisch geheugen identificeert de dader, Jean Garnier, als die zich op het bureau meldt. Het lijkt een eenvoudige zaak. Tot tijdens het verhoor blijkt dat de explosie de eerste is van een beoogde reeks van zeven.
Jean belooft Verhoeven te informeren over de plaats van de volgende explosies, maar niet voor niets. Hij eist een fors losgeld en vrijlating van zijn moeder, Rosy.
Wat Verhoeven en zijn team ook doen, Jean geeft geen krimp. Verhoeven staat voor een raadsel. Jean en zijn moeder kunnen elkaar niet luchten of zien, de eis lijkt nergens op te slaan. Het dilemma is groot. Toegeven is lastig. Hoe weet je dat Jean de waarheid zal spreken als aan zijn eisen is voldaan? De twijfels nemen toe als de volgende bom niet op het aangegeven tijdstip ontploft. Wat te doen?
Uiteindelijk komt ook deze zaak tot een einde maar de ontknoping is weer typisch Lemaitre.
Rosy is een echte Lemaitre
Hoewel Rosy dunner is dan de voorgaande delen is het bijna net zo’n goed verhaal. De vaste personages spelen hun rol, de typeringen en beschrijvingen zijn zoals altijd to the point. En ook Rosy kent weer een bijzondere plotwending, kenmerkend voor deze auteur.
Het verhaal is vrij dun, de karakters worden nauwelijks uitgediept. In dit geval lijkt dat een juiste keuze; het draait om de vreemde wens van Jean en hoe Verhoeven daarop reageert. Lemaitre houdt het klein, pompt er geen overbodige lucht in om toch maar tot een dikker boek te komen.
Conclusie
Rosy is een klein maar fijn verhaal. Minder bijzonder en stukken minder spannend dan de voorgaande twee delen in de reeks. En toch zullen de liefhebbers van zijn werk, waartoe ik mezelf reken, weer voldoende aan hun trekken komen.
