What passing-bells for these who die as cattle?
— Only the monstrous anger of the guns.
Only the stuttering rifles’ rapid rattle
Can patter out their hasty orisons.
No mockeries now for them; no prayers nor bells;
Nor any voice of mourning save the choirs,—
The shrill, demented choirs of wailing shells;
And bugles calling for them from sad shires.
What candles may be held to speed them all?
Not in the hands of boys, but in their eyes
Shall shine the holy glimmers of goodbyes.
The pallor of girls’ brows shall be their pall;
Their flowers the tenderness of patient minds,
And each slow dusk a drawing-down of blinds
Een heel toepasselijk gedicht op deze dag, Jan. Wat een drama was die loopgraven oorlog. Pure wanzin. Ik geloof me te herinneren dat Wilfried Owen bij bijna het einde van de oorlog nog gesneuveld is.
KLopt. Hij heeft meer werk geschreven in en over die oorlog. Het einde heeft hij niet meegemaakt, hij stierf op 4 november. Bij de vorige aflevering van het briljante programma University challenge werd over hem een vraag gesteld, vandaar dat ik weer aan hem werd herinnerd.