Degelijk vakwerk met een maar

De eerste vier delen in de reeks met forensisch onderzoeker David Hunter in de hoofdrol volgden kort op elkaar. Op het vijfde deel moesten de liefhebbers langer wachten, zes jaar maar liefst. Simon Beckett blijkt het vak niet verleerd te zijn. Watergraf is een typische Beckett met een hoofdpersoon die meteen weer vertrouwd overkomt.

De boeken van Beckett bevatten een aantal elementen die telkens terugkomen, zo ook in Watergraf. Hunter wordt onderdeel van het team dat een zaak onderzoekt, maar blijft een buitenstaander. Door zijn deskundigheid en geholpen door toevallige omstandigheden raakt hij meer betrokken bij lopende onderzoeken dan hij wil, ondanks dat de leiding van het team hem liever op afstand houdt.
Deze zaken spelen zich af in afgelegen en moeilijk bereikbare gebieden, in kleine en gesloten gemeenschappen. Voeg daaraan elementen toe als ontluikende liefdes, af en toe vreselijke weersomstandigheden en de rol tegen wil en dank van de hoofdpersoon dan weet je het weer: dit is een echte Simon Beckett.

Doden in de Backwaters

David Hunter wordt erbij gehaald als in een afgelegen gebied in Essex, de Backwaters, een lijk wordt gevonden. Er is niet veel meer van over, op nogal plastische wijze wordt verteld wat er gebeurt met lijken die al langere tijd in water hebben gelegen dat te maken heeft met getijden.
Nadat het lichaam is geborgen wil Hunter terugkeren maar stuit op een voetganger die niet opzij wil gaan. Omdat hij absoluut de briefing en het onderzoek naar het lichaam wil bijwonen besluit hij een andere route nemen. Dat loopt verkeerd. Zijn auto komt vast te zitten op een weg die door het wassende water niet meer goed te berijden valt. Hij wordt geholpen door een stugge man, Trask, die zijn auto weer naar de kant weet te slepen. De auto weigert dienst, Hunter mist de afspraken. Hij kan overnachten in de vakantiewoning van deze Trask, een pand dat wordt verbouwd in aanloop naar het komende vakantieseizoen.

De vondst van het lichaam zet een reeks gebeurtenissen in gang waar ook Trask en zijn gezin bij betrokken is. Er worden meer lichamen in het water gevonden. Tegelijk is daar het mysterie van de verdwenen personen Emma Derby en Leo Villiers. Is laatstgenoemde één van de slachtoffers of juist een dader? Er gaan geruchten die het laatste voeden maar wat klopt daarvan?

Hunter raakt steeds meer verstrikt in een web van gebeurtenissen uit heden en verleden. Dat hij sympathie voelt voor Rachel, de zus van Emma, die tijdelijk in het huis van Trask verblijft, is daarbij geen onbelangrijke bindende factor.

Vertrouwd, herhaling en kunstgrepen

Deze Beckett voelt vanaf het begin vertrouwd. David Hunter is een man die zijn eenzaamheid koestert en tegelijk verafschuwt. Het verlies van zijn vrouw en dochter belast hem bij tijd en wijle nog steeds.

Ook in Watergraf vervalt Beckett geregeld in herhaling. Het hoort een beetje bij hem, het is net niet storend. Het vertraagt wel het tempo dat toch al vrij laag ligt. Zoals in alle delen in de reeks eindigt Beckett elk hoofdstuk met een cliffhanger en zijn er vele plotwendingen en veranderende inzichten. Hij zorgt er daardoor wel voor dat je wilt blijven doorlezen.

En toch. Als je een en ander recapituleert en de gebeurtenissen uit het verhaal op een rijtje  zet dan valt op dat de plot weliswaar geen gaten kent, maar dat hij daarvoor wel een aantal kunstgrepen nodig heeft, waarvan enkele niet erg geloofwaardig zijn.
Hij komt ermee weg. De sfeertekening is weer heerlijk, als vanouds, de personages zijn geloofwaardig. Watergraf is een boek dat vlot leest dat, ondanks de kritiek die je erop kunt hebben, zorgt voor een paar uur onbekommerd leesplezier.

En zoals gebruikelijk eindigt ook Watergraf weer met een cliffhanger die alle ruimte biedt voor een vervolg. Dat zesde deel zal vermoedelijk in het voorjaar van 2019 verschijnen.