Ik wist voor het eerst dat een jaar een getal bezat
en schreef 1990 onder elke tekening die ik gemaakt had.
Mijn broer verbood mijn moeder de manke strijkplank op straat te zetten
ik bewaarde scherven van de eerste koffiepot die ik zag sneuvelen.
Twee melancholische kinderen die als cipiers over
het huisraad waakten.
We huilden met het smelten van Sylvain de sneeuwman
de vriend die dankzij de gratie van het vriespunt leefde
en we begrepen dat je nooit iets twee maal maken kunt.
Onder de douche dacht ik:
Dit is misschien het hoogtepunt van mijn leven
staarde naar steeds veranderende waterregen
verbond de druppels op de badrand met elkaar.
Ik zag hoe mijn kindertijd eindig was
had heimwee naar de zelf die dit dacht.
Gehypnotiseerd door cohesie en zwaartekracht
liet ik druppels tijd
langs mijn lichaam
door de afvoer glijden.
