‘k Ga naar mijn psychiater, ik heb weer zo iets geks:
’k heb hier een complex en ‘k heb daar een complex.
‘k Heb last van al mijn infantiele driften,
die zijn weer binnenin me aan het schiften.
Kent u mijn dokter Jansen? Die is toch zo goed!
Zalig, zo als hij in mijn onbewuste wroet.
In mijn kring is het mode. Iedereen
heeft of een vaderbinding, of is schizofreen.
Wat zou er nu met mij zijn, och nou ja…
‘t Is duidelijk, nietwaar, ik heb een trauma.
Margootje mijn vriendin, die werd als zuigeling
gekieteld door de leider van een zangvereniging.
Nu heeft ze last van afgeremde lusten
en dan die leider in haar onbewuste!
Ze sublimeert vrij aardig, maar o, die Margo…
Anima en zo, en propvol Libido!
Telkens gaat ze naar een psychiater
en zingt maar steeds van: alle eendjes zwemmen in het water.
Voelt u de symboliek? Om van te blozen.
Het is duidelijk niet waar: zangneurose.
Mijn beste vrind André kreeg als prille knaap van twee
zo’n vreselijke schok door zijn tantes negligé.
Die tante is nu in hem gefixeerd,
hij heeft het mens nooit afgereageerd,
hij heeft dat negligé maar steeds verdrongen.
Hij stikt er bijna in, die arme jongen.
Hij droomt, ik durf het haast niet te vertellen,
dag en nacht van roze petroléumstellen.
En vraagt zijn pa aan tafel gewoon de appelmoes…
dan zegt hij grrrkkk! U voelt het al… Oedipus…
Wij gaan met Freud naar bed en wij staan met Freud weer op.
Wij zijn om ’t and’re jaar in analyse.
Wij giechelen ons dood om het woordje tafelpoot.
Wij kennen de symbolen, ook de vieze.
Wij kunnen ons een trauma permitteren,
Dat is in onze kringen hét.
We zijn gespleten dames en heren.
We staan met Freud op en we gaan met Freud naar bed.
