Poëzie is een ziekte, een
woekering op de oester
die men leven noemt: iets
dat slijmerig vegeteert
tussen harde en scherpe schelpen
die wrokkend het stromende weren –
Poëzie is een parel dus,
glad en glanzend maar net
niet weerspiegelend wat
er aan vlezigs en vliezigs verging
eer die kernige korrel
zich vormde –
Poëzie die ik pleeg, spiegel toch
maar de haat die ik zwijgend u toedraag;
zelfs al vist men voor later uw glans
en draagt die ver buiten
de schalen waartussen ik u
voelde worden, toch was ik dat leven
dat altijd het meeslepend stromende
buiten zich wist en zich wondde,
dat vlezig en vliezig verging
