Dappere Nicolas houdt de moed erin
Als de reguliere televisieprogramma’s worden onderbroken voor een mededeling door de premier dan is er meestal iets ernstigs aan de hand. Deze keer is het ernstiger dan men zich kan voorstellen. Een zwart gat is op weg naar de aarde. Er is geen ontkomen aan. Binnen enkele maanden verdwijnt deze planeet daarin. Hoe zullen mensen reageren als ze plotseling worden geconfronteerd met zulk nieuws? Het is het belangrijkste thema uit Nicolas en de verdwijning van de wereld door Anne Eekhout.
Nicolas is de jonge hoofdpersoon in Nicolas en de verdwijning van de wereld. Hij is gek op de stripboeken van De Adelaar en identificeert zich met deze held. Het leven op de planeet gaat gewoon door. Bomen en planten hebben uiteraard geen weet van het naderende onheil en groeien door alsof er niets aan de hand is. Met de mensen is dat uiteraard anders. De een raakt in paniek, de ander wendt zich tot hogere machten, weer anderen proberen er het beste van te maken.
Zorgzaam en dapper
Wat het in Nicolas’ geval wat lastiger maakt is dat hij een zusje krijgt, Emma. Zijn ouders zijn in paniek. Zijn moeder was al niet erg stabiel, zijn vader moet steeds vaker en langer weg om het gezin van voedsel te voorzien. Dat wordt steeds moeilijker omdat velen het bijltje erbij neergooien. Want waarom doorwerken als het einde nabij is?
Nicolas kan eigenlijk alleen maar terecht bij de jonge overbuurvrouw, Katja, die vroeger op hem heeft gepast. Zij heeft zo haar problemen in de liefde en maakt Nicolas deelgenot daarvan. Iets waar hij eigenlijk niet aan toe is. Hij is nog zo kinderlijk dat hij nog heilig kan geloven in de mogelijkheid dat hij de wereld kan redden. De Adelaar zou het ook kunnen, dus waarom hij niet? Samen met zijn vriendje Joachim ondernemen zij van alles, maar hebben zij kans van slagen?
Geloofwaardig neergezet
In Nicolas en de verdwijning van de wereld gaat het vooral over deze jongen. Het is knap hoe Anne Eekhout deze knaap geloofwaardig weet neer te zetten. Enerzijds als het kind dat hij natuurlijk nog is, anderzijds als de zorgzame knaap die zijn kleine zusje zo goed en zo kwaad als hij kan probeert te verzorgen. Tegelijk wordt hij gebruikt als uitlaatklep door Katja en gek genoeg lijkt er een vorm van “liefde” tussen hen te ontstaan. De band met haar is hechter dan die met zijn ouders.
Tegelijk kijk je door zijn ogen naar het gedrag van de volwassenen. Uiteraard kan de omvang van de aanstaande ramp niet volledig tot hem doordringen, maar hij gaat er volwassener mee om dan de oudere personen.
Ondanks de aanstaande apocalyps en het vreemde, maar wel verklaarbare gedrag van de volwassenen, is de toon niet somber. Door de ogen van een volwassene zou dit ongepast zijn, het past wel goed bij zo’n jonge knul.
Nicolas is zo’n knaap die je een lang en gelukkig leven wenst, maar ja. Dat zwarte gat.
—
Zie ook de bespreking van Lalage
Roman
Arbeiderspers
2019
Paperback
256
9789029510479
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Het is niet somber, maar wel beklemmend, vind je niet? Net als in haar andere boeken.
Ow ik zie nu dat ik dat bij dit boek wel mee vond vallen tijdens het lezen, maar als ik eraan terugdenk is dat wel wat bij me bovenkomt.
Ik vind het wel een triest verhaal en in die zin beklemmend. Hoe hij zich staande probeert te houden terwijl de wereld om hem heen instort, dapper hoor. Toch is het niet somber, omdat hij de moed erin blijft houden.
Klinkt goed, Jan. Ga ik noteren. Het is natuurlijk wel een veel voorkomend thema, maar dat mag de pret niet drukken!
Is het zo’n beetje in de trant van ‘The Last Policeman’, die gewoon doorploetert met een moord op te lossen terwijl een enorme komeet de wereld gaat vernietigen in 6 maanden?