Blijf nog even, moeder, een dag nog minstens, een etmaal of een jaar
of tien, maar blijf nog even.
Je mag je benen slepen, op gezwollen voeten lopen, met je hartklep
en je wandelrek, je mag je aardse huis uitwonen, maar blijf nog even.
Want wie zal er mij dragen, moeder, wie zal er mij bakeren,
wie zal verjaardagstaarten voor me bakken en mij helpen blij het blazen.
Wie vertelt me hoe ik in engelenkrullen door het mulle zand kroop
van wat in aanbouw was, hoe ik de gouden jaren miste, omdat ik nog niet wist
wie ik moest worden? Wie maskeert mijn blozen, moeder, wie wast
mijn schande, viert mijn nederlagen als triomfen?
Blijf nog even moeder en vertel me van de wind, die vriezegans die laag
over het water scheert, vertel me van de polder en de grond waaruit je schoot,
vertel me wie ik ben, waar ik vandaan kom, waar het met me heen moet, moeder.
Blijf nog even, fluister in mijn oor hoe wij voorgoed
