Verzet – Lieke Marsman

Het wordt mei. Voor het eerst in weken
lopen mijn vriendin en ik voorzichtig
door de stad. Tijd 
plande onze afspraak 
met de dood terwijl wij nog gewoon
te lang in het café zaten, bang
om kou te vatten in de regen. 
Hoe kon de regen ooit 
een reden zijn?

(En met al het praten over de dood
steeds ook weer het paradijs
dat om de hoek komt kijken.
Bloesem, denk ik. Deze heldere lente
en het flitslicht van migraine,
zonder pijn.)

Maar de mannen met hun biertjes
op de bankjes aan het water
weten wel beter.
Ze zetten je het paradijs uit
wegens regels, zeggen ze.
Hoe konden regels ooit
een reden zijn?

Eerst vragen ze je
niet te blijven, dan
om niet te vluchten
van waar je niet mag wonen,
daarna om te betalen
voor waar je geen bescherming vond.
Ze heffen pacht
nog vóór de kustlijn.

Ze zullen je vragen om
je vrijheid terug te kopen
met een schuld.
Zeg nee. Want nee
is ook een antwoord.
Verzet begint ermee.

Wat zul je aangeslagen,
maar nooit moe gestreden zijn.

 

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.