Ik ben met de sterren begaan
ze schijnen al zo lang,
al zo lang…
Ik trek me dat aan.
Zou er ook vermoeidheid zijn
van de dingen,
van alle dingen
net als van je benen of je brein?
De diepe vermoeidheid
dat je er bent
gewoon er bent,
dat lachen of stralen je spijt…
Zou er dus niet
voor de dingen alom,
geen dood, nee dat niet,
maar wel een limiet
bestaan, een laatste daarom
dat zoiets aanbiedt
als een pardon?
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.