De harteloosheid van de dingen – Willy Spillebeen

Na de stortbui glijdt
een blikkerende druppel kwik
schiksgewijs langs de snelweg
van de middelste bladnerf.

Hij zuigt de pas gewassen
wereld in zich op
weerkaatst
de helwitte schicht van het licht
de vrouwelijke felgroene oogopslag
van het hartvormige blad
en een azuren hemelflard.

Als hij valt buigt de tip van het blad
wipt dan omhoog nadat
het zijn blikkerende last
heeft afgeworpen.

Het hardvochtige blad
bekommert zich niet om het lot
van de druppel kwik
die voor hij valt
nog even blikkert
dan in het stof rolt
en even dof wordt
als de droog gebleven grond
onder de populier.

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.