Weemoed en optimisme
Wat hieraan voorafging. In Het zoutpad beschrijft Raynor Winn hoe in korte tijd het leven van haar en haar man Moth in korte tijd op zijn kop komt te staan. De vijftigers hadden een prima leven, maar door een verkeerde investering, gevolgd door een faillissement, raakten zij dakloos. Alsof dat nog niet genoeg was werd bij Moth een progressieve ziekte vastgesteld met een gemiddelde levensverwachting van een paar jaar. In een impuls besloten zij het South West Coast Path, een zware tocht van zo’n duizend kilometer, te gaan bewandelen. Eigenlijk onverantwoord gezien de zwaarte en de ziekte van Moth, maar tot beider verrassing gebeurde het onvoorstelbare: Moth knapte er enorm van op. Aan het einde van dat pad vonden zij onderdak. De wilde stilte gaat vanaf daar verder.
Welk perspectief is er nog?
Zij hopen daar weer een toekomst op te bouwen, maar het wil maar niet echt lukken. Moth volgt een studie aan de universiteit met het oog op de toekomst (alsof hem niets mankeert). Naarmate het langer duurt gaat het steeds moeizamer. Zijn lichamelijke gesteldheid gaat achteruit. Het gebrek aan lichamelijke inspanning doet hem geen goed.
Ray (Raynor Winn) heeft te maken met een ander probleem: haar moeder is stervende. De terugblikken op haar jeugd dringen zich op. De band met Moth maakten een einde aan de zorgeloze jeugd van een teruggetrokken meisje op een afgelegen boerderij.
Verderop in De wilde stilte blikt Ray terug op de totstandkoming van Het zoutpad. Het was bedoeld als een persoonlijke herinnering, het werd een boek. En wat voor één. De uitgever was heel enthousiast, het vond ook gemakkelijk zijn weg naar een groot publiek.
Het wordt toch weer een mooie, zware tocht
Alles goed en wel, maar de toekomst is niet rooskleurig. Het huis is geen thuis, Moth gaat hard achteruit, Ray trekt zich steeds meer terug. Tot zij Simon ontmoet. Hij heeft haar boek gelezen en na een aarzelend begin doet hij hen een voorstel. Simon heeft een vervallen boerderij en weet niet wat hij ermee aan moet en of zij het zien zitten om het op te knappen. Ineens is er weer perspectief.
In de zomer kunnen zij volop aan de bak. In de herfst wordt het rustiger. De stoute schoenen worden tevoorschijn gehaald en aangetrokken en met een bevriend stel gaan zij naar IJsland voor weer een nieuwe uitdaging.
Weer een prachtboek
Raynor Winn is er weer in geslaagd om op meeslepende wijze verslag te doen van deze fase van hun leven. Ze schrijft nog net zo fris, met hetzelfde gevoel voor details en in een heel fijn ritme. Heden en verleden vlecht zij moeiteloos door elkaar heen. Het leest lekker vanaf het begin, maar zij komt pas echt goed op dreef als zij schrijft over wat zij op de boerderij tot stand weten te brengen en als zij verslag doet van de tocht op IJsland.
Liefhebbers van Het zoutpad zullen met hetzelfde plezier kunnen genieten van De wilde stilte. Dit boek is wat weemoediger, hoe dan ook komt het einde van Moth toch dichterbij. Toch is het vooral het optimisme dat overheerst, de positieve houding die hen de kracht geeft om telkens weer door te gaan, ook al lijkt het nog zo uitzichtloos.
Eens temeer wordt duidelijk hoe hecht de band is tussen Ray en Moth. Altijd zijn zij elkaar tot steun, vullen zij elkaar aan, maken zij elkaar sterker. Samen zijn zij meer dan de som van hen tweeën, een interessant stel!
Non-fictie
Balans
2020
Paperback
318
Annemie de Vries, Anne-Marie Vervelde
9789463821049
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.