Lange tijd goed, maar het is uiteindelijk te veel
De Noorse succesauteur Jo Nesbø heeft al vaker bewezen dat hij het in zich heeft om ijzersterke thrillers te schrijven. Meestal komt dat er ook uit, een enkele keer is het wat minder. In de reeks met Harry Hole in de hoofdrol is Het pantserhart alweer het achtste deel.
Vertrouwde start
Het begint vertrouwd. Harry Hole is weer eens op de vlucht voor zijn demonen. De vorige zaak heeft zijn leven overhoop gegooid, niet voor het eerst. Verbroken relatie en ander gedoe. Hij is alweer een tijdje in Hongkong, druk in de weer met drank en drugs en achtervolgd wegens gokschulden. Kaja Solness van de afdeling Moordzaken in Oslo weet hem toch te vinden. Zij is op pad gestuurd om hem ervan te overtuigen weer aan het werk te gaan. Weer lijkt er een seriemoordenaar aan het werk en er is blijkbaar maar één man die capabel genoeg wordt geacht om de zaak op te lossen.
Ook niet voor het eerst weigert hij en teruggaan naar Noorwegen zit er niet in. Zijn paspoort is in bezit van criminelen en hij krijgt het pas terug als hij zijn gokschulden heeft betaald. Tot hij hoort dat zijn vader op sterven ligt. Als de Noorse overheid dan ook nog eens zo gek is om namens hem te betalen gaat hij overstag. En natuurlijk duurt het niet lang of hij zit toch midden in een gruwelijke moordzaak.
Vertrouwde elementen
Ook in de rest van Het pantserhart voelt veel vertrouwd aan. Het onderzoek komt moeizaam op gang. Niks nieuws maar Harry Hole vindt wel aanknopingspunten. Uiteraard is er ook weer de tegenwerking en de machtsstrijd binnen het politiekorps, ook niet voor het eerst. En vanzelfsprekend heeft hij de nodige moeite om zijn zucht naar alcohol en andere verdovende middelen in toom te houden. De liefde staat ook op het menu.
Als dit je kennismaking met deze reeks zou zijn dan heb je een ijzersterke thriller in handen. Als je de voorgaande zeven delen hebt gelezen dan komt veel, te veel bekend voor. Kopieer hier en daar wat, plak het op een logische manier aaneen en er is weer een boek geboren, lijkt de formule te zijn.
Te veel van het goede
Dat ijzersterke betreft vooral het eerste deel, tot ongeveer driekwart. Op dat punt is een logisch einde mogelijk, dader gepakt, problemen opgelost en klaar. Maar nee. Er zijn dan nog heel wat pagina’s te gaan. En dan gaat het mis. De verwikkelingen in de plot worden almaar ingewikkelder, plottwisten volgen elkaar op tot het nauwelijks meer te volgen is. De interne machtsstrijd gaat alle kanten op, dan weer is Harry aan de winnende hand, dan weer niet. Het pleit wordt uiteindelijk beslecht door een journalist die wat onwelgevallige feiten over Harry’s rivaal weet op te duikelen. Helaas, ook nu geen nieuws onder de zon.
Het is zo jammer. Jo Nesbø heeft zo veel kwaliteit, is een echte vakman. Los van alle vertrouwde elementen is Het pantserhart lange tijd een heel sterke en vakkundig in elkaar gezette thriller, goed geschreven en spannend. De in meerdere opzichten te ver doorgevoerde verwikkelingen richting het einde zorgen er op den duur voor dat je naar het einde snakt. Draai er een punt aan, rondt het af, weet op tijd te stoppen. Helaas.
Even laten zakken maar, een tijdje aan Hole-onthouding doen en vermoedelijk komt het er dan toch weer van om het volgende deel te lezen. Het is wat dat betreft net als Harry Hole en alcohol. Je kunt best even zonder, maar uiteindelijk ga je toch voor de bijl.
—
Harry Hole
Thriller
Cargo
2010
Hardcover
606
Annelies de Vroom
9789403121000
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.