Niet uitgelezen

Er moet wel wat gebeuren voordat ik de beslissing neem om een boek niet uit te lezen. Meestal lees ik boeken die ik met mijn volle verstand in huis heb gehaald. Dan kan het best nog weleens tegenvallen maar meestal is er toch wel iets dat mij stimuleert om het uit te lezen. Als het om een recensieboek gaat ligt de drempel nog een stuk hoger.
Soms neem ik uit de bibliotheek een boek mee waarvan ik weleens heb gehoord, meer niet, en het een kans geef, zomaar. Soms pakken die verrassingen goed uit. Soms minder goed maar dan vind ik het nog steeds lastig om er voortijdig mee te stoppen. In een enkel geval doe ik dat toch. Dan gaat het mij tegenstaan en meestal heeft dat met de stijl te maken, soms is het omdat ik niet kan meegaan in het verhaal.

Nu is het toch weer zover. Om welk boek het gaat laat ik maar in het midden. Waarom kan en wil ik niet verder?

Geen misverstand: het boek heeft een thematiek die mij wel aanspreekt en dat is nou net de reden dat ik net iets verder ben gekomen dan ruim honderd pagina’s. Maar toen begon de ergernis, die al langzaam was binnengeslopen, toe te nemen en werd het uiteindelijk te veel.

Een paar voorbeelden ter illustratie.

“De ondergaande zon fonkelt aan de horizon in het westen.”
Een zon die ondergaat heeft weinig met fonkelen te maken, maar vooruit. Dat de zon in het westen ondergaat is zó overbodig. Neem toch de lezer serieus!

Over een vrouw met een vermoedelijk agrarische achtergrond:

“Op het podium staat een vrouw met de kenmerkende grijze plattelandsvrouwen-handig-haarcoupe.”
Denigrerende stereotypering. En als dat nou de enige zou zijn, maar helaas. Het wemelt ervan.

Binnen enkele alinea’s na de voorgaande zijn er nog meer beschrijvingen over het haar, of het ontbreken daarvan, bij andere aanwezigen:
“in gesprek met een kale man”
“handighaarvrouw”
“kijkt naar de krullenkop”
“met wijd uitstaand grijs haar”

Jaja, mensen moeten vooral worden getypeerd met iets onbetekenends als een uiterlijk kenmerk met de focus op de bovenkant van het hoofd.

Voorgaande staat op slechts enkele pagina’s vlak bij elkaar. Even verderop een paar  stijlbloempjes die de deur dichtdeden:

“Ze ligt stil, haar ogen wagenwijd open, als een nachtdier in een dierentuinverblijf”
Echt? Liggen nachtdieren stil met de ogen wagenwijd open als ze in een dierentuinverblijf zijn opgehokt?

“loopt ze door het golvende gras, dat beweegt als een zee”
Dat golven en zee met elkaar te maken hebben hoef je toch niet te benadrukken?

Het was genoeg. Op naar een volgend boek voordat ik het plezier in lezen kwijtraak.

Share

7 gedachten over “Niet uitgelezen”

    • Dat Hollandse kan ik wel hebben, maar beeldspraken die ook nog eens worden uitgelegd niet en een overdadig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden hoeft van mij ook niet. Te vaak lees ik beeldspraken waarvan mijn haren recht overeind gaan staan, maar als het verhaal goed genoeg is probeer ik daar overheen te lezen. Hier is meer aan de hand. Karakters die bijna karikaturaal worden, perspectief dat, voorzichtig gezegd, nogal merkwaardig en vreemd is.

      Beantwoorden
  1. Dan ben ik niet de enige die het soms opgeeft. Deed ik vroeger nooit, tegenwoordig vind ik het zonde van mijn tijd en al die andere boeken die liggen te wachten.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.