De vos – Frederick Forsyth

 

Opa vertelt

Inderdaad, een lullige titel en dat is precies wat dit boek verdient. Frederick Forsyth kun je gerust een vooraanstaand thrillerauteur noemen. Illustere titels als De dag van de jakhals, Geheim dossier Odessa en Het alternatief van de duivel behoren tot de top in het genre. Zijn laatste boek is De vos, het is verschenen in 2019. Een gekend recensent heeft het geprezen. Om te achterhalen wat die persoon erin ziet heb ik het uitgelezen maar helaas heb ik het niet kunnen vinden. Het haalt op geen stukken na het hoge niveau van eerdergenoemde titels.

Aardig idee, slecht uitgewerkt

Dat ligt niet aan het idee, hoewel je daarvoor wel enige scepsis moet zien te overwinnen. De digitale beschermmuren van de CIA en de NSA blijken te zijn gehackt. De sporen die de hacker heeft achtergelaten wijzen naar Engeland. Oudgediende Sir Adrian Weston, voormalig hoofd van de Britse geheime dienst, krijgt het op zijn bord. De verantwoordelijke is al snel gevonden. Het is een zeventienjarige jongen. Omdat hij het syndroom van Asperger heeft zal hij niet worden uitgeleverd aan de VS. Men besluit zijn vaardigheden in te zetten in de digitale strijd tegen andere grootmachten. Zijn acties hebben succes maar brengen hem ook in levensgevaar. De landen die getroffen zijn weten uiteraard ook de dader te achterhalen.

De uitwerking is bedroevend. Plotwendingen zijn voorspelbaar. Het beeld van de fantastische, superieure westerse wereld en de duivelse vijandige regimes kent geen enkele nuance. Van de te grote hoeveelheid personages is er niet één die fatsoenlijk wordt uitgewerkt. De afloop is knullig.
Spannend is De vos niet. Dat komt door de zakelijke manier waarop Forsyth het brengt. Het is zakelijk, emotieloos, geregeld een dorre opsomming van feiten. Het lezen van Wikipedia is spannender.

Stilistische armoe

Dat tekent zich al af in het eerste hoofdstuk en dat wordt er niet beter op. Forsyth vat de ontwikkeling van de digitalisering samen en legt uit wat hacken is. Wellicht interessant voor mensen die nog nooit een computer hebben gezien maar ieder kind zou na een paar zinnen verveeld weglopen. Wat hij vertelt is overbekend en de voorbeelden zijn belegen. De tegenwoordigen van geest weten heus wel wat er allemaal voor informatie past op een geheugenchip met de omvang van een duim.

De stijl dan. Die is droog, saai en vervelend uitleggerig op een toon van een opa die het allemaal wel even zal vertellen. Een paar voorbeelden om dat te illustreren:

  • Het gebouw van de NSA: “Hier mag geen enkele journalist vrij rondlopen.”
    Nou zeg, is dat even jammer en verrassend.
  • Iemand reist door Schengenlanden: “zodat hij aan de grens nauwelijks werd gecontroleerd”.
  • Over iemand die naar Vaduz gaat: “Hij landt in Zürich, in het naburige Zwitserland”
    Ja, Zürich ligt in Zwitserland en dat grenst aan Liechtenstein. Zo overbodig.
  • “De Gele zee is niet echt geel.”
    Geen poging tot humor, want dat ontbreekt geheel.

Dat alles overziende kun je je afvragen of De vos wel door de grootmeester zelf is geschreven. Je zou haast hopen van niet, het is prutswerk.

 

 

De vos
Frederick Forsyth
Bruna
2019
Hardcover
311
Guus van der Made
9789400510296
Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.