Ook in februari heb ik, net als in januari, negen boeken gelezen. Het is min of meer mijn gemiddelde per maand, ervan uitgaande dat het boeken zijn van een gemiddelde omvang. Het komt neer op ongeveer honderd pagina’s per dag en dat is al jaren zo. Welke boeken waren het deze maand en welke sprong eruit?
Van Hanya Yanagihara had ik niet eerder iets gelezen, zelfs niet het veelbesproken Een klein leven. Dus was Naar het paradijs mijn kennismaking met deze schrijfster en dat is mij goed bevallen. Vrolijk is het niet en het heeft even geduurd voordat ik echt in de ban raakte, maar vooral het laatste kwart vond ik sterk.
Daarna was Soms zou ik de wind willen zijn, na Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween, het tweede boek dat ik van Franco Faggiani heb gelezen. De intenties waren goed, maar de uitwerking viel niet mee. Het zou een ode kunnen en misschien wel moeten zijn aan brandweerlieden die zwaar werk verrichten in aardbevingsgebieden maar het bleek helaas niet veel meer dan een zoetsappige liefdesgeschiedenis tegen een bijzondere achtergrond.
Daarna volgde De beste jaren van juffrouw Brodie van Muriel Spark, een boek dat ik al langere tijd op mijn lijstje had staan. Een heerlijk boek dat je misschien het beste in één ruk kunt lezen opdat de running gags dan het beste tot hun recht komen.
De tatoeëerder van Auschwitz van Heather Morris. Het had zo mooi kunnen zijn. Het heeft een prachtig onderwerp en veel potentie maar dan moet je wel in staat zijn om fatsoenlijk te schrijven. Dat is niet gelukt, ik noemde het rommel, gruwelproza en daar sta ik nog steeds achter.
Cynan Jones heb ik hoog zitten. Eerdere boeken bevielen mij prima, zijn kenmerkende stijl ligt mij wel. Maar in De wetten van water schiet hij door met zijn minimalisme. Je kunt ook te veel schrappen, hierdoor is het een rommelig boek zonder ritme geworden. Jammer.
Wie Winarta van Basuki Gunawan heeft gelezen kan er niet omheen: er zijn veel overeenkomsten met De vreemdeling van Albert Camus. Gelukkig zijn er ook genoeg verschillen. Het zal niet dezelfde status krijgen maar toch is dit boek zeer de moeite waard!
Michel Faber is zo’n auteur die ik van naam ken en van wie ik al langer iets wilde lezen en het is er eindelijk van gekomen. Het boek van wonderlijke nieuwe dingen vond ik in meerdere opzichten een prachtboek, veel ervan blijft lang hangen en het heeft mij nog nieuwsgieriger gemaakt naar zijn andere boeken. Iets om naar uit te kijken!
Hoe passend in deze onzekere tijden is Over tirannie van Timothy Snyder, verrijkt met illustraties van Nora Krug. Twintig lessen uit de twintigste eeuw. Democratie en vrijheid zijn niet vanzelfsprekend, daaraan moet altijd gewerkt worden om te voorkomen dat een machtswellusteling zijn kans schoon ziet om een dictatuur te vestigen. Heel relevant!
Van het laatste boek dat ik in februari voltooide had ik meer verwacht. Spiegel spiegel schouder van Dorthe Nors viel mij in meerdere opzichten tegen en dat was de tweede en laatste keer dat mij dit overkomt met deze auteur. Niet aan mij besteed.
Hoewel ik meerdere boeken met veel plezier heb gelezen is er toch één die er bovenuit steekt: Het boek van wonderlijke nieuwe dingen van Michel Faber. Heerlijk zo’n boek waarin fantasie een belangrijke rol speelt en tegelijk maatschappelijk relevant is.
—
Hier de link naar eerdere afleveringen
