Januari 2025

Zoals beloofd, of zoiets als “ik had er al mee gedreigd”, hierbij het onverzicht van mijn gelezen boeken in januari 2025.

Win – Harlan Coben

Ruim twintig jaar geleden werd de jonge, rijke erfgename Patricia Lockwood ontvoerd tijdens een overval op haar familielandgoed. Ze wist na maanden eenzame opsluiting te ontsnappen, maar van haar ontvoerders ontbrak elk spoor. Tot nu.

In een penthouse aan de New Yorkse Upper West Side wordt een vermoorde man gevonden. Er bevinden zich twee opvallende voorwerpen in het appartement: een gestolen Vermeer en een leren koffer met de initialen WHL3. Voor het eerst sinds jaren hebben de autoriteiten een nieuw aanknopingspunt in de ontvoeringszaak van Patricia Lockwood. Windsor Horne Lockwood III – ‘Win’ voor zijn vrienden – zal niet rusten voor hij weet hoe zijn koffer en het gestolen schilderij in het bezit van de dode man terecht zijn gekomen.

Mijn leeservaring: De boekenreeks met Myron Bolitar in de hoofdrol heb ik met veel plezier gelezen. Als het deze speurder al te penibel werd kon hij altijd een beroep doen op de stinkend rijke en toch intelligente Win. Dit is het eerste deel van wat een nieuwe reeks rondom deze Win zou moeten worden. Na vier jaar is het nog steeds bij het eerste deel blijven steken en dat snap ik wel. Het is niet zo goed en zonder Bolitar is deze Win een te bleek en oninteressant persoon om een heel boek, laat staan een reeks te dragen.

Lessen in chemie – Bonnie Garmus

Het leven is niet makkelijk voor een vrouwelijke scheikundige in de jaren vijftig. Gelukkig is de briljante Elizabeth niet voor één gat te vangen.

Maak kennis met Elizabeth Zott. Briljant scheikundige, onophoudelijke doorzetter en — helaas voor haar dromen en ambities — een vrouw. In de jaren zestig is het hoogst ongebruikelijk dat vrouwelijke wetenschappers zelfs maar bestaan, laat staan dat ze tot de top van hun vakgebied behoren.

Een verdieping – en een wereld – van haar verwijderd werkt Calvin Evans, een scheikundig genie met een sociale handicap, die al op jonge leeftijd een Nobelprijs op zijn naam heeft staan. Tot Elizabeths grote verbazing herkent uitgerekend deze man haar talent. Eindelijk neemt haar onderzoek een vlucht. Maar omdat het leven even onvoorspelbaar is als chemische reacties, is Elizabeth drie jaar later een alleenstaande moeder en lijkt haar carrière voorgoed voorbij. Gelukkig is ze niet voor één gat te vangen: Elizabeth slaat haar keuken kort en klein en transformeert hem tot een laboratorium – vastbesloten om haar onderzoek zelfstandig voort te zetten en eindelijk academische erkenning te krijgen. Want als iedereen blijft zeggen dat haar enige recht het aanrecht is, kan ze daar maar beter haar voordeel mee doen!

Mijn leeservaring: Dit boek is kort na verschijning de hemel in geprezen en dat zou al tot wat argwaan moeten leiden. Het is zeker niet onaardig, maar een topper wil ik het niet noemen, wel goed voor een paar aangename uren.

Villa des Roses – Willem Elsschot

‘Villa des Roses is een schets naar de natuur, dat wil zeggen de beschrijving van een pension de famille waar ik 1906-1907 in Parijs geleefd heb.’ Zo omschrijft Willem Elsschot zijn debuutroman. In de vele recensies van het boek, dat in 1913 verscheen, is de stijl van de schrijver een terugkerend onderwerp van lof.
Naar eigen zeggen is Willem Elsschot (pseudoniem van Alfons de Ridder) Villa des Roses gaan schrijven door toedoen van ‘een 45-jarige juffrouw Van der Tak’, een collega van hem bij de Schiedamse werf Gusto: ‘Ze wilde altijd dat ik de verhalen die ik vertelde, onder andere over het familie-pension in Parijs waar ik gewoond had, opschreef. Ik sprak nog Vlaams, weet u; en dat vermaakte haar. Wel driehonderd keer heeft ze gezegd:”Fons, waarom schrijf je dat niet eens op.”‘
Het is maar goed dat Elsschot haar advies ter harte nam: zijn roman over een verlopen pension in Parijs behoort tot de meest gelezen en geprezen boeken van de Nederlandse literatuur. In een sobere, terloopse stijl weet Elsschot de gasten van Villa des Roses onvergetelijk te portretteren.

Mijn leeservaring: Dit behoorde ook tot de boeken die te lang is blijven liggen. Het is iets minder bekend dan zijn grotere werken als Lijmen / Het been en Kaas, om maar wat te noemen, maar wat een fenomeen is hij toch! Ik heb mij er prima mee vermaakt en ga mij ook maar weer storten op zijn andere werk!

De oude rariteitenwinkel – Charles Dickens

De oude rariteitenwinkel is een sprookje, en misschien het meest sprookjesachtige boek dat Dickens ooit geschreven heft. Wie dit verhaal meet met de kleine maatstaven ener realistische romanopvatting, doet Dickens onrecht, en vergalt zichzelf een bijzonder plezier. Want het verhaal ven kleine Nel is een bijzonder mooi sprookje, over een onschuldig wezen in een vreemde, kwaadaardige wereld, belaagd door dwergachtige kobolden, en steunend op niets dan de sterke kracht van haar onbaatzuchtige liefde. De kobold sterft aan zijn wandaden, Nel sterft ook, maar eerst nadat zij door haar liefde de wereld om zich heen heeft omgetoverd tot haar eigen, en dus een betere wereld.Ziehier hoe Dickens, in de rol van de verteller, zich het sprookje van kleine Nel voor de geest ‘Zonder mijn verbeeldingskracht ook maar in het minst te hoeven inspannen, behield ik een beeld van haar, dicht omringd en benauwd door alles wat maar vreemd was aan haar natuur en zover mogelijk afstond van de voorkeuren van haar geslacht en haar leeftijd. Het zou tot een curieuze bespiegeling leiden, zich haar voor te stellen in haar toekomstig leven, eenzaam haar weg gaand temidden van een menigte wilde, groteske zij als het enige pure, frisse jeugdige wezen in heel die droom.’

Mijn leeservaring: Deel vier van mijn project Dickens. Ik lees zijn boeken op volgorde van verschijnen en heb er dus nog wel wat te gaan. Geen straf! Zelfs bij dit boek, met een voor zijn doen tragische afloop, heb ik bij vlagen genoten. Niet alles hierin vond ik even goed en het is naar mijn mening op geen stukken na zo goed als Oliver Twist, maar ook zeker geen verspilde tijd.

De naam van de moeder – Roberto Camurri

Fabbrico, een stadje in het noorden van Italië. Het is er saai, de huizen zijn omringd door eentonige, uitgestrekte velden, en er gebeurt nagenoeg nooit wat. Het is de woonplaats van Ettore en Pietro, vader en zoon. De twee zitten elkaar continu dwars, maar durven de confrontatie niet aan. Ettore’s vrouw, de moeder van Pietro, vertrok toen haar zoon nog maar een baby was. Ze heeft nooit meer iets van zich laten horen. Toch is de invloed van deze vrouw onuitwisbaar. Ze staat aan de basis van de verbitterde relatie die Pietro heeft met zijn vader en zijn familie. Een band die hij niet kan verbreken, ook niet wanneer hij zijn gaat verhuizen, weg van Fabricco.

Mijn leeservaring: Een boek waarvan ik mij niet meer kan herinneren hoe het in mijn kast is beland. Dat kan dus ook nog. Het begin vond ik nog tamelijk veelbelovend maar het werd steeds meer worstelen. Het einde was dan wel weer aardig, maar alles bij elkaar niet sterk en ik zou het niet willen aanbevelen.

Je grenzeloze schoonheid – Akwaeke Emezi

Feyi wil zich weer levend voelen. Het is vijf jaar geleden dat de liefde van haar leven verongelukte en sindsdien heeft ze non-stop gewerkt. Met succes, want ze is nu een gevierd kunstenares met een eigen studio. Samen met haar beste vriendin Joy gaat ze weer op stap en een stomende ontmoeting op een dakterras feestje mondt uit in een wervelende zomer, inclusief luxe trip met een kunstverzamelaar naar een tropisch eiland. Het lijkt allemaal too good to be true maar om haar nieuwe toekomst te omarmen moet ze eerst haar verleden verwerken. En dat is er nog de vraag hoe ver ze bereid is te gaan voor een tweede liefde…

Mijn leeservaring: Dit vond ik helemaal niets. Een jonge vrouw kampt nog steeds met de gevolgen van een dramatisch ongeluk waarbij haar grote liefde om het leven kwam. Na vijf jaar gaat zij helemaal los en na haar eerste neukpartij blijkt de jeuk niet meer weg te krijgen. Via relaties met enkele mannen die zij inwisselt zodra zich een betere mogelijkheid voordoet, komt zij uiteindelijk terecht op een eiland in het huis van een topkok die niet alleen goed is in het klaarmaken van gerechten. Een hogere top is niet te bereiken en dus blijft zij bij deze man hangen (echte liefde of zoiets), ook al gaat dat gepaard met de nodige conflicten met de kinderen van die man, van wie de zoon dol was op haar. Het verhaal is niet veel meer dan een bijzondere vorm van bouquetreeksniveau (denk ik). Het taalgebruik zal wel het grootste verschil daarmee zijn. Zonder al te veel details: ik kan mij goed voorstellen dat het voor veel mensen te schunnig is. Nou kan ik wel wat hebben maar ik vond het ook te veel van het slechte. Waarom ik het heb uitgelezen? Recensieboek, maar ik ben er nog steeds niet van overtuigd of het zo’n goed idee is om mijn mening hierover in detail te geven.

Tot binnenkort!