Moedig met een maar
De debuutroman Wie ik ben van Levi Jacobs is deels overtuigend maar kent ook zijn zwakheden. Het is een moedig debuut omdat Jacobs er geen probleem mee heeft om grenzen op te zoeken en deze, afhankelijk van je eigen gevoeligheid, te overschrijden. Hij ontziet de hoofdpersoon (zichzelf?) daarbij niet en maakt indruk door via stiltes en stroef lopende gesprekken te laten zien hoe moeilijk de band met vooral zijn vader maar ook met zijn moeder is. Helaas lijkt hij ook in de val te lopen waar debutanten vaker last van hebben.
Gesprekken tussen introverte karakters
De hoofdpersoon in Wie ik ben is Levi, een dertiger die kampt met depressies en die steeds meer in zichzelf gekeerd raakt. Hij maakt samen met zijn emotioneel gesloten vader een reis naar het Fringe Festival in Edinburgh. De relatie met zijn vader is altijd moeizaam geweest, het was vooral een afstandelijke vader-zoon verhouding.
In een poging om alsnog tot elkaar te komen met als resultaat verzoening en herstel, ontwikkelt de reis zich tot een pijnlijk eerlijke tocht vol ongemakkelijke stiltes en stroef verlopende gesprekken.
Jacobs beschrijft dit proces met een opvallende gevoeligheid en oog voor detail. De dialogen zijn spaarzaam maar geladen, en wat niet wordt uitgesproken is minstens zo krachtig als wat wel wordt gezegd.
Deze passages worden afgewisseld met terugblikken op zijn leven, vooral zijn liefdesleven. Die relaties kenmerken zich door de focus op het lichamelijke aspect, in geestelijke zin zijn die vooral afstandelijk.
De band met zijn moeder is evenmin emotioneel. Hun gesprekken kennen vaak een ondertoon van spanning en zitten vaak tegen het ontsporen aan.
Via deze relaties en (gebrekkige) interacties krijg je wel een aardig, maar niet erg consistent beeld van de hoofdpersoon. Als de titel Wie ik ben een vraag zou zijn geweest, levert dat geen eenduidig antwoord op. Best universeel eigenlijk.
Potentie, maar hoe verder?
Dit debuut laat op een aantal momenten wel de potentie zien van Levi Jacobs. Vooral de interactie, gesprekken kun je het nauwelijks noemen, tussen de hoofdpersoon en diens vader is sterk gedaan. Gek genoeg zit daarin op zeker moment ook een heel zwak moment, als Levi zegt dat hij genoeg heeft van het leven. Dit had een emotioneel hoogtepunt kunnen zijn, maar door de afstandelijke manier waarop het hier (niet) wordt behandeld, komt het over alsof zoiets weinig te betekenen heeft.
De thematiek biedt genoeg aanknopingspunten voor emotie maar Wie ik ben blijft te vaak hangen in afstandelijkheid. Je krijgt wel een aardig beeld van de hoofdpersoon, helaas niet van de andere personages. Die beelden blijven onscherp en dat komt vooral omdat Wie ik ben draait om Levi. Dat is niet altijd erg, maar in dit geval vind ik dat jammer omdat een krachtiger profilering van de anderen ook het profiel van Levi van meer nuances had kunnen voorzien.
En dan de debutantenvalkuil. Vaak hebben debutanten de neiging om te laten zien wat zij allemaal in huis hebben. In Wie ik ben is het resultaat daarvan dat zo ongeveer iedereen die een rol heeft gespeeld in het leven van Levi aan bod komt. Het is lastig om die kaarten uit te spelen in eventuele volgende boeken met deze hoofdpersoon. Of dat ervan komt is de vraag. Het maakt nieuwsgierig naar hoe de toekomst van Jacobs als romanschrijver zal zijn. De potentie is er, maar de inhoud van hetzelfde vaatje zal mogelijk minder goed smaken, maar misschien tapt hij daarbij uit een ander.
Atlas Contact
2025
Paperback
205
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.