Camilleri is geweldig op dreef
Het derde deel in de reeks met Commissaris Montalbano heeft De gestolen twaalfuurtjes als titel. Het doet vermoeden dat het om een futiele misdaad gaat, en dat terwijl er op Sicilië wel wat andere zaken zijn om aan te pakken. Dat is schijn. In een moordzaak die op dood spoor lijkt te zitten markeert dat het kantelpunt waarna het onderzoek weer op gang komt. Het is typerend voor de bijzondere speurder Montalbano dat hij, en hij alleen, dit ziet.
Het begint met een onrustige nacht voor deze speurder. Hij wordt vroeg wakker na een overvloedige maaltijd. Net als hij weer wegdommelt wordt hij wakker gebeld. De volslagen incompetente telefonist Catarella geeft door dat een Tunesische zeeman is doodgeschoten op een Italiaans schip dat zich in internationale wateren bevond. De Tunesische marine lijkt hiervoor verantwoordelijk. Montalbano heeft helemaal geen zin in een zaak die grote diplomatieke gevolgen kan hebben
Een tweede moord
Montalbano is vreselijk chagrijnig en dat wordt er niet beter op als er een tweede moordzaak op zijn bordje belandt. Een oudere man is in een lift gevonden, gedood door een messteek in de rug.
Deze zaken hebben ogenschijnlijk niets met elkaar te maken. Het humeur van Montalbano verbetert zienderogen als hij de eerste zaak in de maag van een collega weet te splitsen. Het is maar tijdelijk. Dit onderzoek komt toch weer bij hem terecht als hij dicht bij de oplossing is van de moord op de man in de lift en er toch enig verband tussen beide misdaden lijkt te bestaan. Het is de melding over De gestolen twaalfuurtjes die alleen Montalbano op waarde weet te schatten. Er blijkt veel meer aan de hand te zijn. Het gaat onder andere om smokkel, een zaak waarin zelfs de geheime dienst zich heeft gemengd. Op geheel eigen wijze weet de hoofdpersoon ook dat mysterie op te lossen.
Vrijwel alles in dienst van de plot
Camilleri bewijst zich weer als een auteur die ijzersterke plots kan schrijven. Twee misdaden die los van elkaar lijken te staan en die toch enig verband hebben. Alleen Montalbano weet de link te leggen. Het gaat over gewone mensen, internationale smokkel, klein en groot leed, de mooie en de lelijke kanten van mensen.
Al deze componenten staan in dienst van het verhaal. De enige franje die Camilleri zich permitteert betreffen de beschrijvingen van de culinaire belevenissen van Montalbano.
Dat klinkt als saai, maar niets is minder waar. Montalbano is een prachtig personage, iemand wiens humeur varieert van enorm chagrijnig en bot tot bijzonder uitbundig en liefdevol. Dat kan van het ene op het andere moment omslaan, hij is het tegenovergestelde van gelijkmatig. Die stemmingswisselingen zijn geweldig beschreven.
Veel andere personages zijn kleurrijk. Dat varieert van lieve oude vrouwtjes tot volslagen idioten, schijnheilige mensen in dienst van de overheid, het is een bonte parade.
Temperamentvol en humoristisch
In De gestolen twaalfuurtjes is Camilleri op zijn best. Ondanks de dramatische gebeurtenissen is de lach nooit ver weg, hij heeft oog voor klein en groot leed, hij is tussen de regels door behoorlijk maatschappijkritisch. Maar wat zijn boeken vooral kenmerkt is het ongelooflijke temperament van de mensen in zijn verhalen, met Montalbano als toch nog eenzame uitschieter.
Het zijn de mensen en de sterke plots die de boeken van Camilleri zeer genietbaar maken. Toch is het vooral de hoofdpersoon die de aandacht gevangen weet te houden.
Bijvoorbeeld door zijn stemmingswisselingen, maar ook door zijn doortastendheid, hij is voor niemand bang. Je leeft met hem mee, bijvoorbeeld als promotie dreigt, een gevaar dat hij op geheel eigen wijze uit de weg weet te ruimen. Maar ook de merkwaardige en toch hechte band met vriendin Livia, de bijzondere omgang met zijn hulp in de huishouding zijn karakteristiek. Net als de manier waarop hij het nieuws verwerkt dat zijn vader eindelijk is gestorven. Het is Montalbano ten voeten uit.
Commissaris Montalbano
Thriller
Zilverpockets
2004
Paperback
290
Patty Krone
