Overwinning – Kees Spiering

Vanavond versloeg ik mijn vader.
We keken op van het spel, gezichten
van yoghurt, mijn hoofd zo leeg
als een leslokaal ’s zomers.
Het zijne ook, volgens mij.

Van alles wat niet kan, was het
onmogelijkste gebeurd.
We liepen er langzaam mee vol.
Zodra mijn gezicht het weer deed
gaf ik licht, lachte ik betrapt

tot ik opsprong – de stoel viel om –
juichend naar mijn moeder holde
om haar te verdansvertellen
dat de hond tien tafels kende
rozen door de voortuin renden.

Ik kwam terug, mijn vader keek
van alles tegelijk. Trots, spot
dreigend, blij. Moe.
‘Jij begint,’ zei hij.

—

Over Kees Spiering

Mijn mening

Waar gaat dit over?
De zoon die zijn vader voor het eerst weet te verslaan. Opgroeien, de natuurlijke gang der dingen; “Je wordt ouder papa” en een vader die zijn verlies draagt als een man

Tot welke gedachte leidt dit?
Herkenbaar. Een persoonlijke ervaring: tijdens een vakantie loste mijn zoon van elf een sudoku eerder op dan ik. Hij wreef het er nogal onbarmhartig in. “Game over, ouwe!”
Stiekem was ik apetrots!

Welk gevoel roept het op?
Ik word hier vrolijk van. Elk kind kan op zeker moment zijn vader verslaan; het hoort erbij. Toch moet je als ouder nooit meteen erkennen dat de strijd gestreden is.