Niet verrassend en toch leuk
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een boek uit deze reeks las. Langer in ieder geval dan dat er nieuwe delen verschijnen. Dat is jaarlijks, meestal november. Het is onvermijdelijk dat er enige slijtage optreedt, zeker als de centrale figuur Jack Reacher, zich nauwelijks ontwikkelt. En toch. Het gebeurt maar een enkele keer dat het verhaal mij niet wist te pakken. Het lijkt wel of Lee Child een soort toverformule gebruikt die meestal voor een bezwering zorgt. De laatste delen waren niet erg sterk, tijd voor een revanche? Dat is heel aardig gelukt met deel 23, Verleden tijd.
Flaptekst
In Verleden tijd gaat Jack Reacher op een avontuurlijke zoektocht naar zijn verleden.
Jack Reacher, de eeuwige zwerver, bevindt zich toevallig in een kleine stad in New Hampshire en herinnert zich dat zijn vader daarvandaan komt. Maar als hij op zoek gaat naar diens vroegere huis, blijkt er helemaal nooit een Reacher in New Hampshire te hebben gewoond. Familiegeheimen komen terug en achtervolgen Jack Reacher in deze opwindende thriller – zijn persoonlijkste avontuur tot nu toe.
Mijn indruk
Inderdaad, hij is een eeuwige zwerver. Hij reist maar wat rond en laat zich leiden door het toeval. Volgens vast stramien is het resultaat van al die toevalligheid nogal voorspelbaar. Hij komt uiteindelijk in een kleine plaats terecht. Reacher ontmoet wat mensen, waaronder meestal een intelligente en aantrekkelijke vrouw, hij komt op het spoor van een stelletje ongezellige types die van alles doen dat het daglicht niet verdraagt en stuit op slachtoffers van dergelijke figuren. In dit geval zijn die hulpbehoevenden een Canadees stel dat door de VS trekt. Tot hun auto het begeeft en zij met het laatste beetje leven dat nog in dat barrel zit een afgelegen motel weten te bereiken. Wat zij dan nog niet weten is dat de ellende dan pas begint. Het is een variant op Hotel California: “…., but you can never leave.” Zij worden het middelpunt van een behoorlijk morbide spel.
En dan is daar uiteraard de redder aller redders: Jack Reacher. Ook dat is toeval. In de zoektocht naar zijn verleden, dat de tweede verhaallijn is in Verleden tijd, stuit hij op een achternaam die bellen doet rinkelen: Reacher is de achternaam van één van de eigenaren van dat ongastvrije verblijf. Het toeval wil wat.
Ook Verleden tijd kent de vertrouwde elementen. Dat zijn, naast de persoonlijke bijzonderheden, ook hier weer de toevallige ontmoetingen met louche figuren die het op hem hebben gemunt. Ach, het is een goede manier om zijn vechtkunst te onderhouden en zijn overtollige energie kwijt te raken. Wat ik al zei, hoe voorspelbaar het ook is, je blijft er wel in lezen. Zijn er dan helemaal geen verrassingen? Ja zeker wel. In afwijking van voorgaande delen deelt hij in Verleden tijd een keer niet het bed met de intelligente schoonheid die hij toevallig heeft ontmoet. Is dat een teken aan de wand, wordt ook hij een dagje ouder en verliest hij een zekere aandrift? We zullen het meemaken, want dat de volgende in de reeks een keer aan de beurt komt ligt voor de hand. Met Verleden tijd heeft Lee Child laten zien dat hij het kunstje niet is verleerd.
Jack Reacher
Thriller
Luitingh-Sijthoff
2018
E-boek
392
Jan Pott
9789024577194
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.