De duisternis tegemoet
Er zijn mensen die voor geen goud een reis willen maken in een onderzeeër. Het idee dat het ding kan zinken en dat je geen kant op kunt, is goed voor allerlei angstgevoelens. Een dergelijke gebeurtenis is het uitgangspunt van Onze vrouwen diep in de zee van Julia Armfield.
Eenzaamheid op grote diepte
In Onze vrouwen diep in de zee komen de twee hoofdpersonen, het echtpaar Miri en Leah, afwisselend aan het woord. Miri is de achterblijvende partij, Leah is met twee anderen op een missie die een paar weken zou duren, maar dat loopt even anders. Al snel nadat ze onder water zijn merken de bemanningsleden dat het mis is. De communicatiemiddelen laten het afweten, de onderzeeër is onbestuurbaar. De zuurstoftoevoer doet het, er is licht, genoeg drink- en badwater en een voorraad voedsel om het maanden uit te kunnen houden.
Materieel lukt het wel, maar het probleem is van menselijke aard. Zie het maar eens een paar maanden met elkaar vol te houden in een kleine ruimte, met gebrek aan perspectief. Hoewel het trio elkaar kent van eerdere reizen loopt het, geheel voorspelbaar, mis. Onderling ontstaan wrijvingen. Een van de drie is mentaal niet bestand tegen de situatie. Als dan ineens de systemen weer blijken te werken proberen de twee overgeblevenen, onder wie Leah, naar de oppervlakte te komen. Miri en Leah worden dan weer herenigd, maar de relatie lijkt duurzaam ontwricht. Leah vertoont een soort van ontwenningsverschijnselen, en dat gaat van kwaad tot veel erger. Miri ziet het met lede ogen aan, maar zij is machteloos.
Mooi opgebouwde, poëtische roman over universele thema’s
Onze vrouwen diep in de zee bevat een bepaalde vorm van spanning. Dat zit hem niet in het vreemde feit dat de systemen van de duikboot op onverklaarbare wijze uitvallen en het, net zo onverklaarbaar, na een tijd weer doen. Raadsels genoeg en er is een suggestie van een manipulatieve macht, maar dat wordt nauwelijks uitgewerkt. De spanning zit hem vooral in de veranderende verhouding tussen de twee echtelieden.
Direct na terugkeer heeft Miri goede hoop dat zij weer tot elkaar komen. Het eerste deel Zonlichtzone wekt die suggestie. Het is de zone waarin er nog natuurlijk licht te zien is onder het wateroppervlakte. Naarmate je dieper komt veranderen de zones, en daarmee ook de boekdelen, in Schemerzone, Middernachtszone, Abyssale zone en ten slotte Hadale zone. Leah vertelt in die delen over wat zij meemaakt onder water, Miri over de relatie met Leah. De analogie ligt voor de hand.
Dat is een mooie vondst. Je leert een en ander over het leven in een onderzeeër, je steekt wat op van het leven onder water, ook op grote diepte, interessant. Daarnaast bevat het boek ook een aantal aardige observaties, vooral als de dames mot met elkaar hebben. Miri aan het woord:
“Heel vaak maken mensen ruzie om de angsten en frustraties uit te drukken die ze niet hardop kunnen uitspreken.”
“Het probleem met relaties tussen vrouwen is dat geen van beiden automatisch de gekwetste partij is, en eerlijk gezegd is de lol dan al snel van een ruzie af.”
En zo valt er, naast de universele thema’s als liefde, verlies en rouw, genoeg te genieten in deze poëtische roman. De angst voor een reis met een onderzeeër zal er na lezing van Onze vrouwen diep in de zee bepaald niet minder op worden, maar dat terzijde.
Literatuur
Podium
2022
Paperback
254
Karina van Santen, Martine Vosmaer
9789463811545
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.