Als elke dag
de hond hem uitlaat
legt het dorp
volledig stilzwijgen
om hem heen
Hij loopt langzaam
om de thuiskomst uit te stellen
en alles klopt:
treinen passeren op schema
spoorbomen werken correct
avond en ochtend
spreken vanzelf, zonder hem
Had hij niet haar liefde
die warme kruik onder zijn jas,
dan was hij hier niet meer
Hij wacht onaangetast
zonder opgave van redenen
en overgave aan voortgang
bij de overgang
Als de bomen openen
aarzelt hij, als hij de rest
van zijn leven
voor zich ziet
Had hij niet haar liefde
die nagloeiende herinnering,
dan kon hij niet verder
De geur van de natte vacht
herstelt hem
“Braaf”, zegt hij “Kom!”
De hond weet de weg terug
