Ochtend. Een stralend licht zoekt achter mijn ogen
naar een man die de stad wil zien ontwaken. Hij
slaapt nog en de straat loopt langzaam vol. Koffie,
kranten, slaapdronken sigaretten in het portiek.
Mensen brengen hun kinderen naar school, rijden
fietsen, auto’s naar kantoor. Schiet nou op, daar
is ze al: het meisje van de boekhandel, dat elke
morgen om acht uur de winkel opent en vervolgens
tot negen uur alleen de tijd moet doden. Kijk, daar
stapt de buurman al op zijn fiets en trapt de stenen
van de straat; hij is te laat, de morgen wacht niet
langer. Hoor, daar rinkelt al de eerste tram en zie,
zelfs de honden worden uitgelaten. Ergens kukelt
een verdwaalde haan en zwengelt zo de dag weer aan.
Als de morgen bijna middag is en stropdassen koude
broodjes eten, kunstenaars pas slapen gaan, en de
gemeentedienst weer fietsen uit de grachten vist word
ik pas wakker. Verdomd. Weer de Genesis gemist.
—
Meer over Twan Vet
