Op straat kwamen de filosofen elkaar tegen.
Het was een speling van het lot –
niet een van hen ontbrak.
Fundamentele vragen werden niet beantwoord, die dag,
zoals: wie is gelukkiger dan wie,
en waartoe dient het geluk en waartoe de eenzaamheid.
Lange tijd stonden ze bij elkaar.
Ze hielden een parasol boven elkaars hoofd
en besloten niet te versagen
en nog vuriger en nog accurater naar niets te verlangen.
Ze knikten.
Toen dachten ze aan iemand – elk dacht aan een ander –
en sloegen hun ogen neer.
Ze groetten elkaar en vervolgden hun weg.
—
Meer over Toon Tellegen
