Oktober 2017

Wat heb ik in de afgelopen maand gelezen en welk boek is mijn boek van de maand geworden?

Mijn leesmaand begon met Grond van Wil Boesten. Vertaler, van onder andere het bijzondere boek Het eiland van het tweede gezicht, en schrijver. Laat ik het erop houden dat vertalen hem beter afgaat dan schrijven als ik mag afgaan op dit boek.

Gevolgd door Wacht tot het voorjaar, Bandini. Prachtige, soms rauwe, soms liefdevolle schets van het moeizame leven van een immigrantengezin in de vooroorlogse VS.

Dem Horizont so nah. Het (nog) niet vertaalde succesvolle debuut van de Duitse Jessica Koch. Hoge verkoopcijfers, dito waarderingen, het lijkt een kwestie van tijd voordat het ook hier wordt uitgebracht. Het is een verhaal over liefde, trouw, ziekte en verlies, met op de achtergrond het enorme onbegrip voor de kwellingen van één van de hoofdpersonen. Soms denk je dat het net even te veel op het gevoel speelt, maar dan moet je maar beseffen dat het echt gebeurd is. De schrijfster is hoofdpersoon.

Auteurs die zelf boeken uitbrengen, het hele traject tot en met marketing zelf in de hand hebben, gaan nogal eens de mist in met taalgebruik, redactie, en kwaliteit. Sophia Drenth is hierop een aangename uitzondering. Van wat in aanleg een doorsnee vampierverhaal is heeft zij een verhaal gemaakt met meerdere lagen. Bloedwetten: Verlossing stijgt daardoor uit boven de middelmaat in het genre.

Een boek dat je uit hebt en dan nog niet goed weet wat je ervan moet vinden. Een voorbeeld daarvan is De telescoop van Schopenhauer van de veel te onbekende Gerard Donovan. Hoe langer het geleden is dat ik het heb gelezen hoe beter het in mijn herinnering lijkt te worden. Hieruit blijkt wel hoeveel indruk het heeft gemaakt.

Veel politieromans blinken uit in voorspelbaarheid qua plot, qua hoofdpersonen en qua thematiek. Jo Claes blijkt hierop een aangename uitzondering te zijn. Zijn eerste boek met politieman Thomas Berg in de hoofdrol is zeer de moeite waard. Verzorgd taalgebruik, een plot dat tot in de puntjes is verzorgd en een hoofdpersoon die weleens zou kunnen uitgroeien tot één van mijn favoriete personages. De zaak Torfs is meer dan aangenaam.

Gevolgd door De stem van het hart door Jan-Philipp Sendker. Hij moet ervoor waken geen one trick pony te worden. Zijn debuut was fraai, de opvolger ook maar het is vooral meer van hetzelfde qua opbouw, thematiek en stijl. Nog steeds heel mooi, dat wel.

Afgeleid van Damon Young. Een boek dat meer belooft dan het waarmaakt, een euvel waar meer filosofen mee kampen. Het geeft een mooi inkijkje in de achtergronden, levens,  motieven en werkwijze van toonaangevende kunstenaars, politici en filosofen, maar het antwoord op de vraag hoe je kunt voorkomen dat je te veel wordt afgeleid is nogal voorspelbaar.

Ten slotte: Max Porter’s debuut Verdriet is het ding met veren. Het is vernieuwend, inventief en verrassend. En toch kon ik het niet echt goed vinden. Te bedacht qua opzet, het thema van een dierlijk wezen dat mensen steun biedt is niet echt nieuw. De vorm waarin het is gegoten is interessant, maar het overschaduwt de inhoud. Die is op zichzelf weinig bijzonder.

Een wisselvallige maand, weinig uitschieters naar boven, noch naar beneden. Mijn boek van de maand oktober is De telescoop van Schopenhauer.

Volg deze link voor eerdere afleveringen