Wat ze aan het doen was is vergeten.
Rembrandt lijkt uitgewerkt, ze keek op,
hij zat afwezig stil. Maar zijn ernst
is spel, ziet ze, en ze speelt weer mee.
Zo trof hij haar blik op zijn ets.
Met trefzekere genegenheid had hij haar
juist voltooid, in enkele lijnen
krult haar haar door de verbeelding.
Nu rust zijn burijn tussen zijn vingers;
hij tuurde net zo lang naar het laatste detail
in zijn spiegel tot zijn schaduw
haar verlicht. Hij speelt het voltooid moment.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.