Laten wij zacht zijn voor elkander, kind –
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie’ in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder de wind in hulpeloos verdriet.
dus hieven we het glas op ons samenzijn, aten bij het water, seizoen
of niet, mosselen en friet, prezen de Elzasser pinot
en het verrassingsdessert en rookten tijdens de espresso
met likeur en armagnac, terwijl de hemel al vroeg
naar indigo verkleurde, en er een restje zonlicht opblonk
in schelphelften, vingerkommen –
eendere liefdes, eerdere fiasco’s, de rekening
voldaan tenslotte, een ruimhartige fooi op het viezige tafellaken
achtergelaten, of ik mijn ware schuld
daarmee soms enigszins vereffenen kon
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.