Vanuit de plooien van de donkere nacht
schudt mij ineens een spook met harde hand
klaarwakker, en ik tuur met al mijn kracht
maar zie niets, nergens, aan geen enkele kant.
In mijn hart daalt echter onverwacht
een angst die ik nog niet heb overmand
als van een troon omlaag en oefent macht
uit over mij, de stomme dwingeland.
En plompverloren voel ik dan mijn leven
aan een touw van onbewustzijn zweven
in een duistere hand die mij geleidt.
Ik voel dat ik niet meer ben dan de schaduw
van een wezen waar ik bang van gruw,
en dat ik niet besta, net als de donkerheid.
