Zo handig in hun alledaagse praten
rusten zij aan zij, een rij van jonge huid
en zachte haren in die al te hete zon.
Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
Zo handig in hun alledaagse praten
rusten zij aan zij, een rij van jonge huid
en zachte haren in die al te hete zon.
Aardige eersteling
Wouter Helders heeft met Machtsstrijd een daverende start gemaakt als thrillerauteur. Althans, als we mogen afgaan op de vele vier- en vijfsterrenwaarderingen en als kers op de taart de prijs voor het beste thrillerdebuut. Terecht?
Chris Hurkman werkt zal zijn hele leven voor Hurkman & De Graaff, het bedrijf dat zijn vader samen met een zakenpartner oprichtte. Na zijn opleiding in Zwitserland, gaat hij als geoloog voor het bedrijf in Namibië werken, waar hij na de mysterieuze dood van zijn ouders opgroeide.
Maar wanneer Antonie de Graaf, medeoprichter en directeur van het bedrijf, zijn omgeving schokt door onverwacht zelfmoord te plegen, barst tussen de erfgenamen een meedogenloze strijd los. Zijn zoon, de aan drugs en drank verslaafde playboy Cecil, gaat niets uit de weg om de andere erfgenamen buiten spel te zetten.
Cecils zus blijkt eenvoudig op een zijspoor te zetten, maar de uit Afrika teruggekeerde Chris is een veel lastiger tegenstander om te verslaan.
Toen ze een meisje was van zeventien
moest ze een hele middag erwtjes doppen
op het balkon. Ze wou de teil omschoppen.
Ze was heel woest. Ze kon geen erwt meer zien.
Ten dele geslaagde parodie op lijfeigenschap
Dode zielen van Nikolaj Gogol heeft de naam een grote roman te zijn. Het is één van de klassiekers uit de Russische literatuur. De club die al gedurende ruim een eeuw bepaalt wie de Nobelprijs voor de literatuur krijgt, de Zweedse Academie is er mede verantwoordelijk voor dat het is opgenomen in de lijst van 100 beste boeken uit de wereldliteratuur. Dat wekt verwachtingen.
Gogol's Dode zielen is tegelijk een van de meest geslaagde en betreurenswaardige romans uit de wereldliteratuur. Meest geslaagd omdat de roman door zijn held, gentleman-oplichter Tsjitsjikov, eenzelfde onvergetelijke status verworven heeft als Don Quichot, Anna Karenina en Madame Bovary. Meest betreurenswaardig omdat Gogol zijn onweersproken meesterwerk niet alleen niet voltooide maar bovendien voor een groot deel aan het vuur prijsgaf.
Gogol (1809-1852) maakt kunstig gebruik van het gegeven dat er in het tsaristische Rusland maar eenmaal per drie jaar een telling en opgave van lijfeigenen voor de belasting was. Tsjitsjikov beseft dat de namen van de in de tussentijd overleden lijfeigenen geld waard zijn en dat hij daar dus een hypotheek op kan nemen, als hij ze te pakken krijgt. Roofkapitalisme en hypotheekzwendel avant la lettre dus: een geniale satire op de kleinheid van het mensdom. Wie anders dan Gogol zou hebben kunnen bedenken dat een landeigenaar de prijs van zijn dode timmerman opdrijft omdat die zijn vak zo goed verstond?
Ik heb de linde heilig doen verklaren,
die ik gedurig voor een vrouw aanzie.
Ver genoeg weg wordt het verschil nihil:
de stam het lichaam, klederen de blaren
en goud haar de bloesem bovendien.
Doodlopende weg
Arnaldur Indriðason heeft een prachtige reeks geschreven met Erlendur Sveinsson in de hoofdrol. De laatste delen van die serie leek de auteur te zoeken naar nieuwe inspiratie. Zo ging hij terug naar de beginjaren van Erlendur bij de politie in plaats van verder te gaan in de tijd. Het leek een inventieve manier om de succesvolle reeks uit te bouwen, doch het wekte vooral de indruk dat er niet veel rek meer zat in de hoofdpersoon. Met Blauwzuur is hij een nieuwe weg ingeslagen met nieuwe hoofdpersonen en een verhaal dat zich in een verder verleden afspeelt, de oorlogsjaren.
Reykjavík is aan het begin van de Tweede Wereldoorlog een stad van veertigduizend inwoners. In de eerste oorlogsjaren komen er met de bezettingstroepen tienduizenden militairen binnenstromen. Hun relatie met de plaatselijke bevolking – speciaal met vrouwen – is velen een doorn in het oog.
Wanneer in de zomer van 1941 in een goedkoop huurappartement in Reykjavík een handelsreiziger dood wordt aangetroffen, blijkt hij te zijn doodgeschoten met een Amerikaans wapen. Thorson en Flóvent komen iets op het spoor dat groter is dan de handelsreiziger alleen en dat verdacht veel lijkt op spionage voor de Duitsers…
Je komt zachtjes binnen zodat het blijven
minder op zal vallen en we praten over dingen
als stofzuigerzakken en wasverzachter.
Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin,
de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd,
de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als
ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets
Geslaagd!
Als je een debuut hebt geschreven dat heel veel succes heeft gehad en veel lof heeft gekregen dan zijn de verwachtingen voor de opvolger hooggespannen. Ilse Ruijters heeft dat mogen ervaren. Leuk zo’n succesvol debuut, maar de echte test komt daarna. Was De onderkant van sneeuw een eenzame uitschieter of niet? Hoe dan ook bleek het schrijven van een goede opvolger een stevige test. Hiervoor is ze geslaagd. Later als ik dood ben is een prima thriller.
Elin ligt op de grond, gevangen in pijn, bloedend. Het leven stroomt uit haar lichaam. Balancerend tussen leven en dood herbeleeft ze haar verleden - hoe ze op een dag ontdekte dat haar bestaan een grote kluwen leugens was. En hoe ze de waarheid dacht te kunnen vinden door te gaan werken in een tbs-kliniek. Maar aan elk antwoord dat ze vond, hing een prijskaartje.