Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
Jan Zomaar een zin uit Spaar de spotvogel van Harper Lee.
“Beneden ons hielden de toeschouwers collectief hun adem in en bogen zich naar voren. Achter ons deden de negers hetzelfde”.
Tientallen keren komen vergelijkbare zinnen met “de negers” voor in dit meesterwerk. De eerste keer viel het mij nauwelijks op, de tweede keer enigszins en elke volgende keer werd het steeds opvallender. En uiteindelijk voelde het ook steeds ongemakkelijker en schrijnender.
Waarom eigenlijk?
Zoals een Romeins leger na een nederlaag
de terugtocht aanvaardde
zo is na elk verlies een terugtocht mogelijk.
Aanvaard die.
Het jaar begon toen koud. Zelfs de duinen wit
van de tot kant gestolde mist. Het weer
van weinig mensen, die kropen binnen
op elkaar voor een geboortegolf.
Vrouwelijk rariteitenkabinet in onevenwichtige thriller
Jussi Adler-Olsen heeft een aantal heel behoorlijke thrillers afgeleverd. Het zesde deel in de Serie Q, De grenzeloze, viel dan weer een beetje tegen. Weet hij met het zevende deel, Selfies, het hoge niveau van weleer weer te halen?
Selfies
Het aantal zaken op afdeling Q voldoet niet aan de verwachtingen van het management. Uitgerekend Rose moet bewijzen dat de afdeling naar behoren functioneert, maar dat valt haar niet gemakkelijk. Ze worstelt met onopgeloste kwesties uit haar verleden; een verleden waarin een verschrikkelijke misdaad lijkt te zijn begaan. Intussen wordt in het park in Kopenhagen een vermoorde vrouw gevonden, zet een maniakale motorrijder een achtervolging met dodelijke afloop in op een jonge vrouw, en worden er elders nieuwe misdaden bekokstoofd. Is dit toeval, of bestaat er een verband tussen deze verschillende gebeurtenissen?
Carl, Assad en Gordon staan voor een grotere uitdaging dan ooit tevoren, terwijl hun collega Rose zelf grote problemen heeft. Het vaste viertal is een van zijn leden kwijt, maar verliezen ze ook hun geluk? Slagen ze erin om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen? En zullen de moorden in Kopenhagen ooit ophouden?
Toen hij het kleine plantje vond,
boog hij aandachtig naar de grond
en dan, om wortels en om mos
groef hij de fijne aarde los,
voorzichtig – dat zijn hand niets schond.
Om vier uur opgestaan. De nok van dit dak
heroverd. Op slag beginnen fluiten als een
gek. Pas opgehouden toen iedereen hier
zijn plaats weer leek te kennen. Vervolgens
Ik kocht een ei, de melkboer zei
‘t Komt zo onder de kip vandaan
Ik ben nog te laat van huis gegaan
Om het mee te kunnen nemen
Hier heeft u een jong leven
Voor zestien cent of meer
En namens de ouders: Smakelijk eten, meneer
Politiek en spanning gaan hand in hand
Bart-Jan Kazemier heeft met zijn tweede thriller Drone een actueel thema als onderwerp. Als oplettende lezer was een krantenbericht voor hem interessant genoeg om dat uit te werken tot een volwassen factionthriller. Sinds de verschijning is de ontwikkeling van wat deze onbemande vliegtuigjes kunnen stormachtig doorgegaan. Het thema lijkt daardoor actueler dan ooit.
Drone
Minister van Defensie Ava Rodenburg wil de Kamer laten instemmen met de aankoop van een nieuw type drone. Ze probeert uit alle macht de leider van de grootste oppositiepartij te overtuigen haar te steunen, maar hij stelt bijna onmogelijke eisen. Terwijl haar positie onder druk komt te staan vraagt de MIVD haar goedkeuring voor een uiterst controversiële opdracht.
Intussen krijgt voormalig militair Eliot Koler onverwacht een bericht van een oud-collega. Binnen defensie lijkt iets zeer ernstigs aan de hand. Een harddrive met gevoelige data is verdwenen. Eliot komt bij zijn zoektocht al snel uit in Afghanistan. Daar moet hij de confrontatie met zijn verleden aangaan en vrezen voor zijn leven: de MIVD heeft hem in het vizier. Hij is een staatsvijand geworden.
Pa was éérste Paasdag jarig,
en de twééde Paasdag Ma;
Daardoor was ‘t die Paasdag Ma’s dag,
Schoon ‘t ook Paasdag was voor Pa.
Pa’s feest was dus dubbel Paasfeest,
En ziet, Ma’s feest dat was Paas;
(‘k Meen: op Ma’s feest was het Paasfeest,
Want Ma’s feest valt niet op Pa’s.)
En ik weet nog goed wat Pa zei,
toen Ma’s kip een Paasei lei:
Pa zei: ‘t Paasei is niet pa’s ei!
Ma zei: Paasei is van mij.
Pa zei: Ma zei dus, dat Ma’s ei
Paasei was, maar niet voor Pa;
Ma zei: Ma’s ei is Ma’s Paasei
en Pa’s ei is óók van Ma.
