Abschied – Cees Nooteboom

Niet voor een ander,
deze dwaasheid,
maar voor jou.

Als het flatgebouw weg is, als dit een vlakte is,
en jij een beeld dat zich opricht,
en ik je aanraak,

als net als ik alle dingen pijn hebben,
genageld zijn met verdriet, als het niets meer weten
als een schimmel door het weefsel sluipt

blijf je staan, verzilverd, verregend, oostenwind dwaalt
om je heen, en om mij,
ik heb van het gewoonste een onheil gemaakt.

Alles van je zal ik vergeten, behalve jou.
Jij woedt door de ruimte die ik inneem,
jouw liefde is noodlot.

Door je beeltenis heen zie ik het smekend verlangen
waaruit wij zijn verdreven. Ik had alles aangeboden,
jij had alles geweigerd. Jij had alles aangeboden,
ik heb het niet gezien.
Het moet stil.

De dood is een mannenziekte.
Jij gaat rond en verzamelt het leven.
Het wordt stil.

Jij weet niets meer. Ik weet niets.
Mijn gedichten branden als stro. Ik zeg het.
Jij alleen. Maar nooit meer.

Het wordt heel stil.