Hard tegen hard – Menno Wigman

We waren niet begaan met wat er stierf.
Een trage stoet, een laatste groet:
het deed ons niets. We waren jong
en hoonden het misbaar van bloemen
en verklede mussen, we liepen door
en leefden onze tijd aan stukken.

De lusten, niet de lasten, en de wereld
een matras. En tussen alle kussen door
een stil besef dat dit het was: het zwelgen,
nu en hier, de wijsheid van het dier.
We waren niet begaan met wat er stierf.

En toen we wakker schrokken in een witte zaal
– ver van de straten en de stoeten –
kwam ons een ondervoede man bezoeken
en wees. We hebben amper opgekeken,
bleven kalm en deden hem verbleken.-

—

Over Menno Wigman