Vreemd pizzicato van verre gitaren,
Hoorden we buiten reeds de vogels zingen –
De zon kwam door de kieren van de zware
Gordijnen in de stille kamer dringen.
Maar ons gezicht en alle dingen hingen
Nog in ‘t vermoeide licht der kandelaren –
En tussen ons, als grote spoken, gingen
Waanzin van woorden, wanhoop van gebaren.
Dit was het einde van de laatste nacht.
De zon viel strak door ‘t raam. Tegen het glas
Leunde ik mijn voorhoofd – jij, achter mij, rilde –
Wat tussen ons bestond, werd omgebracht.
Laten we niet meer denken aan wat was.
God heeft met ons gedaan wat hij doen wilde.
