Juli 2021

Juli 2021 was over het algemeen een mooie leesmaand. Ik heb tien boeken gelezen, dat is een vrij gemiddelde score.

Welke boeken waren dat en welk boek is mijn boek van de maand geworden?

In chronologische volgorde maar weer.

Het eerste was Het eiland van Arturo van Elsa Morante. Een herontdekte schrijfster uit Italië en wat is het goed dat dit boek van haar alsnog is vertaald! Prachtig verhaal over een zoon met een mysterieuze vader die vaak afwezig is. Sterke personages, mooie sfeer.

Daarna kwam De witte tijger van Aravind Adiga. Over een man die voorafgaand aan een bezoek van een belangrijk man uit China de waarheid over Bangalore wil vertellen. Het is geen fraai verhaal, het boek is dat wel.

En dan het laatste werk van Carlos Ruiz Zafon: Stad der nevelen. Afsluiter van de reeks Het kerkhof der vergeten boeken. De verhalen spelen zich af in Barcelona met als uitsmijter een aantal prachtige verhalen over getuigenissen van de gebeurtenissen op 9 september 2001.

De overlevenden van Alex Shulman is een mooi verhaal over hoe bedrieglijk herinneringen kunnen zijn. Met name verdringing speelt een grote rol. Mooi, maar iets te gladgestreken om echt tot de top te rekenen.

Eentonig maar ook het volgende boek was weer heel sterk: De onthoofde haan van Eginald Schlattner. Geen gemakkelijk boek over een veelbewogen jeugd in Roemenië, aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.

De haasfactor van Antti Tuomainen beviel mij wat minder. Niet slecht, maar het is af en toe wat te geforceerd grappig. Het leest wel gemakkelijk.

Gelukkig was het volgende boek weer wel heel goed: Een Duitse fantasie. Vijf verhalen van Philippe Claudel die zich alle afspelen in Duitsland in de twintigste eeuw. Elk verhaal is pijnlijk, schuurt en roept gevoelens van genoegdoening op.

Van De onzichtbaren van Roy Jacobsen was ik heel erg gecharmeerd. De opvolger daarvan, Witte Zee, viel minder in de smaak. Beetje rommelig, geen sterke structuur en het is ook qua vertelkracht een stuk minder.

En het laatste was Het pantser van de kreeft van Caroline Albertine Minor. Dit viel niet mee. Veel personages waarvan er veel niet relevant zijn, er gebeurt weinig. Stilistisch is het dik in orde maar dat is het dan ook wel.

Het tiende boek heb ik niet besproken.

Moeilijk om een favoriet hieruit te pikken maar ik denk dat ik de beste herinneringen bewaar aan Het eiland van Arturo. In ieder geval is dat een schrijfster van wie ik meer wil lezen.

—

Hier de link naar eerdere afleveringen