Literatuurmuseum, 3 maart 2017

Als ik in het buitenland ben heb ik de neiging om allerlei musea te bezoeken. In Nederland  heb ik dat veel minder, maar daar is een paar maanden geleden verandering in gekomen. De museumkaart is de “boosdoener” en het besef dat dichtbij ook op dat gebied te beleven valt.  

Het Literatuurmuseum in Den Haag is zo’n voorbeeld. Al tientallen keren langs gelopen en nog nooit naar binnen gegaan. Tot gisteren, 3 maart 2017. En met terugwerkende spijt van gekregen dat ik het zolang links heb laten liggen, want wat is er veel te zien ook te horen, een mekka voor liefhebbers van Nederlandse literatuur. Zoals ik.
Wat was er zoal te zien?

Vele tientallen portretten van Nederlandse auteurs, min of meer op alfabetische volgorde. Bekende, maar ook toch heel wat onbekende namen. Het is wel een sport om de gezichten te herkennen, valt nog niet mee!

Impressie van de portrettengalerij

Beelden van hoofden van auteurs, geldt hetzelfde voor als voor de portretten.

Parafernalia zoals brieven, manuscripten, aantekeningen, schematische opzetjes, en nog meer, veel meer.

Diversen, zoals de viool van Anna Blaman, de kamerjas van Slauerhoff, de Nilfisk van Vestdijk (en zijn oordopjes) die ongewenste geluiden moesten buitensluiten

De volledige brief van Gerard Reve waarin de beruchte passage staat over gemeenschap met een als ezel gereincarneerde God. Bijzonder fraai taalgebebruik, humoristisch en ja, voor die tijd aanstootgevend

Daarnaast nog: korte filmpjes over auteurs met gesproken toelichting die je naar believen kon beluisteren. Een expositie en bijbehorende uitleg over Het stenen bruidsbed van Harry Mulisch. Cartoons van Peter van Straaten over het schrijverswereldje en het boekenbal, altijd amusant.

Het Literatuurmuseum is absoluut een bezoek waard. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen er vaker heen te gaan.