Ze verzitten de tijd, duwen handen diep
in hun zakken, een houding die slecht past
Figuranten op zoek naar de eerste tekens
van een verdriet dat hongerig op hen wacht
Ze zakken traag door hun glimlach
schuilen in ongeloof en koude kleuren
De geur van rubber en metaal houdt hen bijeen
dringt zacht hun vlees binnen
Herinneringen maken de kamer bewoonbaar
geven gewicht aan de jaren
Wat als ze zich van dag vergissen?
