Een eigenschap van drijfzand is dat als je erin vast bent geraakt het geen zin heeft om je er met geweld aan te ontworstelen. Het gevolg daarvan is dat je er alleen maar vaster in komt te zitten. Dit kenmerkt ook de verhouding van de hoofdpersoon in Een dwaas verliefd van Junichiro Tanizaki tot het subject van zijn liefde.
Het zal een halfjaar geleden zijn geweest dat de boeiende, eigenzinnige, superkritische en mede daardoor niet geheel onomstreden Denis Scheck in het prachtige boekenprogramma Druckfrisch een jonge Duitse schrijfster interviewde, Caroline Wahl (1995). Dit was naar aanleiding van het verschijnen van haar tweede roman die onder de titel Windkracht 17 door uitgeverij Cossee in vertaling zal worden uitgebracht. Dat is iets om naar uit te zien, zo durf ik wel te stellen na lezing van haar onlangs verschenen debuut 22 banen.
Het is alweer even geleden dat ik heb mogen genieten van het prachtige De reparatie van de wereld van SlobodanŠnajder. Vier jaar later is De engel van het verdwijnen verschenen, wederom vloeiend vertaald door Roel Schuyt. Ook nu staat de Tweede Wereldoorlog centraal, in dit geval gevolgd door de geschiedenis van Kroatië tot en met de ontploffing van Joegoslavië, het land dat met geweld, lijm en plakband bijeen werd gehouden door maarschalk Tito. Na diens dood in 1980 werkte dat niet meer en is het uiteengevallen nadat Kroatië zich in 1991 onafhankelijk verklaarde, gevolgd door een bloedige strijd.
Van de meermaals bekroonde Jane Gardam verschijnen geregeld nieuwe vertalingen en dat is altijd iets om naar uit te zien. De laatste loot aan die stam is het oorspronkelijk in 2000 verschenen en onlangs in vertaling uitgebrachte Een lange zomer vrij.
Het is inmiddels zeventig jaar geleden dat William Golding debuteerde met Lord of the flies. Dat ging niet vanzelf. Nadat het door eenentwintig uitgeverijen was afgewezen, besloot Faber & Faber het in 1954 te publiceren. Het was niet meteen een succes. Dat werd het pas na vijf jaar toen het als paperback werd uitgegeven. Inmiddels is het rum vijftien miljoen keer verkocht. Het was het begin van een groots en veelzijdig oeuvre wat hem, enigszins verrassend gezien de concurrentie van onder andere Graham Greene en Anthony Burgess, in 1983 de Nobelprijs opleverde. Atlas Contact / L.J. Veen Klassiek heeft het opnieuw uitgegeven als jublieumeditie met een voorwoord van Stephen King.
Jacqueline Harpman (1929-2012) werd geboren in Etterbeek in België. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchtte ze met haar familie naar Casablanca. Later werd ze psychoanalytica. In 1959 verscheen haar debuutroman en ze heeft daarna een flinke lijst romans geproduceerd. Ik die nooit een man heb gekend verscheen in 1995 en is onlangs in een herziene vertaling opnieuw uitgebracht door Orlando, een uitgeverij die inmiddels een aardige reputatie heeft opgebouwd met het (her)ontdekken van in de vergetelheid geraakte boeken en schrijfsters.
Het is een periode waarin Monica Sabolo het zwaar heeft. In huis gaat van alles mis, ze leeft in onmin met haar onderbuurman en tot overmaat van ramp dreigt ze te worden opgezadeld met de schulden die haar vader tijdens zijn leven heeft opgebouwd en die volgens Zwitsers recht overgaan op de erfgenamen, zijzelf en haar broer. Ze is toe aan een nieuw boek. Gezien de omstandigheden moet het een gemakkelijk onderwerp worden. Het resultaat zal Een clandestien leven worden, met als aanleiding de moord in 1986 door Action Directe op Georges Besse, destijds topman van Renault.
Soms zou je graag in de hoofden willen kijken van leden van een jury dan wel de juryrapporten willen inzien, al was het maar om kennis te nemen van de motivering en van eventuele discussies tijdens zo’n proces. Die wens dringt zich vooral op als een boek een prijs wint en je na lezing ervan niet begrijpt waarom. In dit geval gaat het om Lied van de profeet van Paul Lynch waaraan in 2023 de toonaangevende Booker Prize werd toegekend.
Over hoofdpersonen die worstelen met hun geloof zijn al heel wat boeken verschenen. Zo veel dat je wel van goeden huize moet komen om je te kunnen onderscheiden van wat al eerder is geschreven. Jasper Christiaan doet in zijn debuutroman De openbaring een moedige poging daartoe.
Je hebt zo van die romans die heel goed in elkaar steken, die goed geschreven zijn en verder alles in zich hebben wat een goed boek nodig heeft en die je toch niet het maximale plezier verschaffen. Zo’n voorbeeld is Lessen van Ian McEwan. Dit zal niet lijken op een recensie maar meer op een persoonlijke leeservaring waarin ik dat zal toelichten.